100 lat temu urodził się autor tej książki. Niewielki odsetek homo sapiens dożywa do setki. Janusz Klamer nie miał szans spróbować - odszedł znacznie wcześniej. Do dziś nie jest znana tajemnica końca jego życia - zresztą tak jak i jego górskiego kompana Jakuba Bujaka.

Nigdy nie znaleziono ciał czterech naszych rodaków - uczestników opisanej w książce wyprawy, którzy za II Rzeczpospolitej przecierali polskie drogi w góry najwyższe.
Kiedy czyta się dziś ich historię, wyobraźnia otwiera drogę do myśli o tym, jak wiele moglibyśmy osiągnąć w naszej ojczyźnie, gdyby nie dramat II wojny światowej, a potem zniewolenia przez tragiczny system.

Patriotyzm - wzniosłe uczucie, które zaczyna być mi coraz bardziej obce. Ostatnio - nie tylko u nas - tak mocno wypaczane przez polityków. Mimo że mieszkam w Polsce i mam polskie korzenie, coraz bardziej czuję się patriotą świata w ogóle, niż tylko mego kraju i żal mi, że ten świat tak wolno dojrzewa, że od pokoleń jest wciąż tak samo niemądry, kłócący się, wywyższający jedną religię nad drugą, rasę nad rasę, a naród nad naród. Tak naprawdę, to właśnie było przyczyną tajemniczych zaginięć Klarnera i Bujaka.
W znanym nam Wszechświecie jest przecież tylko jeden Człowiek i ma tylko jedną Ziemię. A tak się tu bardzo kłóci i panoszy. l mimo tych moich - dla wielu pewnie obrazoburczych - poglądów, gdy poznałem opisaną w tej książce historię czterech Polaków, odczułem z nimi niezwykłą duchową więź i wielką - patriotyczną właśnie - dumę, że to moi rodacy.

Gorąco zachęcam do poznania tej książki. Bo podczas czytania okaże się, że przez ten most czasowy pomiędzy nami dzisiaj, a nimi sprzed wielu lat, przechodzi się bez zauważenia. Że nie ma barier w utożsamieniu się z nimi i ich przeżyciami, mimo że mieli gorsze wyposażenie, mniej cywilizacji wokół siebie i w ogóle byli z innego świata. Mieli większe serca i czystsze myśli. Chciałbym być z nimi nie tylko na tej wyprawie.
Stanisław Pisarek wydawca.