Nigdy nie znaleziono ciał czterech naszych rodaków - uczestników opisanej w książce wyprawy, którzy za II Rzeczpospolitej przecierali polskie drogi w góry najwyższe. Kiedy czyta się dziś ich historię, wyobraźnia otwiera drogę do myśli o tym, jak wiele moglibyśmy osiągnąć w naszej ojczyźnie, gdyby nie dramat II wojny światowej, a potem zniewolenia przez tragiczny system.

W kwietniu 1939 r. na wschodni szczyt Nanda Devi wyruszyła pierwsza polska wyprawa w Himalaje.
W jej czteroosobowym składzie byli: Stefan Bernadzikiewicz (32 l.), Jakub Bujak (34 l.), Janusz Klarner (29 l.) oraz kierownik wyprawy: Adam Karpiński (42 l.). 2 lipca 1939 r. o godzinie 17:30 dwójce z nich, Jakubowi Bujakowi i Januszowi Klarnerowi, udało się wejść na dziewiczy, liczący 7434 m n.p.m. szczyt Nanda Devi East, wówczas szósty co do wysokości zdobyty przez człowieka. W trakcie dalszej części wyprawy, w drodze na Tirsuli, 18 lipca 1939 r. na założony na wysokości 6150 m. przez Bernadzikiewicza i Karpińskiego II obóz zeszła lawina, która pogrzebała obu himalaistów. Wypadek ten zdecydował o zakończeniu wyprawy.

Nanda Devi to imię bogini śmierci. To także nazwa świętej góry leżącej w Himalajach Garhwalu, na którą w roku 1939 wyruszyła, opisywana powyżej, pierwsza polska wyprawa w Himalaje - zwycięska, lecz okupiona śmiercią przyjaciół i wielkimi trudnościami... Książka autorstwa zaginionego w niewyjaśnionych okolicznościach Janusza Klarnera, uczestnika wyprawy opowiada o tych wydarzeniach. Literatura, która przenosi czytelnika w klimat przedwojennych wypraw w Himalaje w czasie, kiedy świat uwikłany był w konfikty zbrojne, tam wysoko wspinali się ludzie, oderwani od tej rzeczywistości. Jednak i tutaj nie obyło się bez ofiar...

O samym autorze możemy przeczytać: Taternik i alpinista, z zawodu inż. mechanik. W Tatrach wspinał się krótko, w lecie 1938 m.in. z Janem Sawickim, a z Jakubem Bujakiem i Adamem Karpińskim w styczniu 1939 dokonał I wejścia zim. z Suchej Doliny pn.-zach. ścianą na Lodowy Szczyt. W 1939 brał udział w I Pol. Wyprawie w Himalaje, gdzie z Jakubem Bujakiem zdobył szczyt Nanda Dewi Wschodnia (7434 m), co było ówczesnym pol. rekordem wysokości. Był współautorem opisu tej wyprawy w konspiracyjnym „Taterniku” z 1941-42 (uzup. przedruk w „Tat.” 1949) oraz autorem broszury W śniegach Himalajów (Wa.1948) i książki Nanda Devi (Wa.1956). Z Himalajów dotarł przez Rumunię do Polski już po wybuchu wojny, walczył jako artylerzysta, potem mieszkał w Warszawie i uczestniczył w Powstaniu Warszawskim. Po wojnie osiadł znowu w Warszawie, jeździł po kraju z odczytami o wyprawie himalajskiej. Wyszedł 17 IX 1949 ze swego mieszkania warszawskiego i zaginął

CYTAT Z KSIĄŻKI
Polska wyprawa w Himalaje w roku 1939, której dzieje są tematem książki Janusza Klarnera, nie była ani pierwszą polską wyprawą o charakterze odkrywczo-alpinistycznym skierowaną w wielkie góry poza kontynentem europejskim, ani na pewno nie będzie wyprawą ostatnią. Stanowi bowiem ona kolejne ogniwo w dziejach polskiego alpinizmu, podobnie jak była jedną z wielu wypraw, których zadaniem jest odkrywczo-naukowa eksploracja wysokich gór. Toteż aby w pełni zrozumieć sens i cele tej wyprawy, trzeba poznać jej tło, jej źródła i założenia, przy czym poznanie to nie jest możliwe bez odpowiedzi na pytanie: jaka droga zaprowadziła polskich alpinistów w Himalaje i jaka droga kieruje ich obecnie ku olbrzymom gór radzieckich i chińskich?
Wtedy dopiero będziemy mogli w pełni zrozumieć "sprawę" polskiej wyprawy himalajskiej*.