Wydana w 1997 roku gra Dungeon Keeper miała tylko jedną poważną wadę – nie była w pełni trójwymiarowa. Twórcy tej znakomitej strategii czasu rzeczywistego postawili sobie ambitne zadanie przygotowania kontynuacji, wykorzystującej możliwości akceleratorów grafiki 3D. Już bez udziału Petera Molyneux ekipie studia Bullfrog Productions udało się wyprodukować sequel, który pod względem grywalności dorównuje pierwowzorowi, a biorąc pod uwagę oprawę graficzną nawet go przewyższa.
Akcja Dungeon Keeper 2 ponownie przenosi graczy do baśniowego królestwa, którym rządzi sędziwy król Reginald. Od czasu wojny pomiędzy dobrem a złem minęło kilka lat i wydaje się, że w krainie zapanował wreszcie spokój. Nic bardziej mylnego. Władca podziemi ma bowiem plan jak przedostać się na powierzchnię, w czym niezbędne będzie siedem kawałków magicznego kryształu, które Reginald rozdał niegdyś swoim rycerzom.
Przewrotność serii Dungeon Keeper polega na tym, że zamiast eksplorować i plądrować lochy gracze otrzymują zadanie ich ochrony. Wcielając się w tytułowego Dungeon Keepera (Strażnika Lochów) rozbudowują mroczne labirynty, zastawiają pułapki i wysyłają monstra, które przeszkodzić mają grupkom poszukiwaczy przygód oraz rogatej konkurencji.
Pracując nad DK2 twórcy gry postanowili uprościć mechanikę rozgrywki i lepiej ją zbalansować. Przykładowo rzucanie zaklęć wymaga teraz użycia określonej dawki many, która regeneruje się z szybkością uzależnioną od liczby posiadanych krypt i obszaru włości. Ponadto w Sercu Lochu znajduje się nieograniczona ilość złota, a wrzucane w środek bitwy kreatury pozostają przez pewien czas zamroczone.
Większość dostępnych w grze jednostek znana jest z pierwowzoru, choć niektóre – jak chociażby chochliki – dysponują nieco zmodyfikowanymi umiejętnościami. Z menażerii Strażnika zniknęły m.in. zbyt potężne smoki, które zastąpione zostały znacznie słabszymi salamandrami. Zrezygnowano także z komnat „koszary” i „zamiatacz”. W zamian pojawiły się: „kasyno”, „arena” i „strażnica”.
Oprawa audio-wizualna Dungeon Keeper 2 stoi na wysokim poziomie. Trójwymiarowe modele postaci i pomieszczeń są dopracowane, a animacje płynne i naturalne. Sterowanie w grze odbywa się za pomocą zielonej łapy Strażnika Lochu, jednak w każdym momencie gracz może wcielić się w jednego z przywołanych potworów i śledzić bieg wydarzeń z perspektywy pierwszej osoby.
Niewątpliwym atutem DK2 jest specyficzne, często wręcz absurdalne poczucie humoru, które twórcom udało się przemycić do swej produkcji. Dla przykładu, kiedy któryś z potworów wygra w kasynie, komnata wypełnia się jaskrawymi kolorami, a wszyscy w niej obecni zaczynają tańczyć Piekielne Disco.
Poza kampanią dla pojedynczego gracza, obejmującą 20 poziomów, w grze zaimplementowany został tryb multiplayer. Pozwala on na wspólną zabawę poprzez Internet lub sieć LAN maksymalnie czterem Strażnikom Lochu. Wśród opcji rozgrywki dostępnych zarówno dla pojedynczego jak i wielu graczy znalazły się dwa nowe tryby, z których najciekawiej prezentuje się sandboksowy „Loszek pieszczoszek”.
