SPIS TREŚCI : (główne rozdziały )

 - CZARNOLESKI SYNDROM

 - DRUGA TWARZ HEROSA

 - UCIERANIE MAKU

 - POETA W DOMU

Henryk Makarski (1[zasłonięte]946-20) - poeta i prozaik, autor sześciu zbiorów poezji: W ziemi stwardniałej tonąc (Lublin 1972), Operacyjny stół (Warszawa 1978,), Pragnienie (Lublin 1978,), Scho­dy bez końca (Lublin 1980,), Najłatwiej najtrudniej (Lublin 1984,), Za siódmą skórą (Kielce 1996), trylogii dla młodzieży, której akcja rozgrywa się w Polsce i w Peru: Na tropie prapradziadka Waleria­na, czyli każdy znajdzie swój dom (Lublin 1980), W pogoni za purpurowym ptakiem (Lublin 1986,), Złote serce cesarza (Lublin 1989,), a także reportaży literackich z podróży po Armenii, Litwie i Ukra­inie w latach 1[zasłonięte]985-19. Jego wiersze i opowiadania drukowano w wielu antologiach, a także tłuma­czono na języki obce: Włodymyr Hucałenko, Dźwięki polskiej lutni, Antologia poetycka (Kijów 2001). Jego twórczość wielokrotnie prezentowana była również w programach radiowych. Należał do zespo­łów redakcyjnych periodyków: Relacje, Nowe Relacje, Gazeta Domowa, Tygodnik Domowy. Współ­pracował m. in. z Kameną, Sztandarem Ludu, Kurierem Lubelskim, Kroniką Zamojską. Jest laureatem nagrody literackiej im. B. Prusa III stopnia (1984) i im. J. Czechowicza I stopnia (1985). W 1988 r. otrzymał Wojewódzką Nagrodę Kulturalną za całokształt twórczości. Informacje o Henryku Makarskim i Jego dorobku opublikował m. in. International Authors and Writers: Who is Who (Cambridge 1989, 1993).

„Twórczość Henryka Makarskiego jest pełna finezji i filozoficznych głębi. Cechuje ją zwar­tość i oszczędność aforystyczna, niezwykłe wyczucie rytmu. Zaskakuje trafnością słowa i indywidual­nością stylu poetyckiego. Jego poezja była raz wyciszona i spokojna, to znów celowo rozwichrzona i drapieżna, po to, żeby zgłębić nieograniczone możliwości twórcze człowieka i urzeczywistnić obraz świata. Krytycy: Waldemar Michalski, Michał Woroniecki, Andrzej Nowak, Stanisław Nyczaj, Marek T. Barański, Maria Kowalczyk-Prądzyńska upatrywali specyfikę i siłę tej poezji w etycznym uwrażli­wieniu na codzienność, a autoanaliza, twierdzili, czyniła poetę niezależnym od ideologii i wszelkich fanatyzmów, pozwalała mu na pełną niezawisłość sądów..." (Anna Koziołkiewicz, "Wziemi stwardniałej tonąc... ", Podlaski Kwartalnik Kulturalny, 3-4/2001)