Sukces pierwszej części Nagiej broni przerósł oczekiwania słynnego tria producencko-reżyserskiego – ZAZ. Sprawił też, że szybko znalazły się pieniądze na kontynuację przygód gamoniowatego porucznika Drebina. Nowym zadaniem staje się dla niego obrona popieranego przez prezydenta George’a Busha (jeszcze seniora) programu energetycznego, polegającego na wykorzystaniu głównie energii słonecznej. Lobby węglowo-atomowe pod wodzą przebiegłego Quentina Hapsburga nie chce do tego dopuścić. Na drodze stanie im jednak Drebin, z którym każde spotkanie kończy się totalną katastrofą.

Za tą niby-poważną problematyką kryje się niezliczona ilość gagów i slapstickowych skeczów, od najbanalniejszych typu – Pierwsza Dama przewraca się, bo Drebin odsunął jej krzesło, po bardziej wyrafinowane np. surrealistyczne wizualizacje upojnej nocy miłosnej Franka i Jane. Niestety, przeważają te pierwsze, swoim natężeniem i przesadą przypominające momentami kreskówki. Naga broń 2 ½ została nakręcona z rozmachem i stężenie komicznych bzdur jest tutaj rzeczywiście dwa i pół razy większe, co sprawia, że trudno się oprzeć atakom śmiechu. A przecież śmiech to zdrowie... Jedną z milszych scen w filmie jest sekwencja rozgrywająca się w barze Pod Smutną Nutką (The Blue Note), gdzie przy dźwiękach „dołujących” piosenek, na tle zdjęć m.in. z katastrofy Titanica siedzą przy pojedynczych stolikach zdradzeni i opuszczeni osobnicy, a kelnerka serwuje oprócz alkoholu i papierosów, środki uspokajające oraz... narkotyki.