Z trzech cnót: wiary, nadziei i miłości, dla Jana Twardowskiego – księdza, który pisał wiersze, jak zwykł o sobie mawiać – najważniejsza jest nadzieja. Nadzieja uczy patrzeć na świat oczyma wiary, która nadaje sens zmartwieniom, cierpieniu, poniżeniu i śmierci, nadaje kierunek wolnej woli człowieka. (...) Miłość jest dowodem na istnienie Stwórcy. Była przed naszym narodzeniem. (...) Kryje ona w sobie całe bogactwo innych uczuć: radość, szczęście, spokój, a obok nich cierpienie, poczucie osamotnienia, smutek, nawet rozpacz. Z drugiej strony, miłość jest stałą walką z egoizmem, wyjściem poza siebie, zapomnieniem o sobie, nauką jak kochać nie dla samego siebie. „Spisane pacierze”, sformułowanie stanowiące trzecią część tytułu niniejszego wyboru, „to moje wiersze, moja rozmowa z Bogiem” – przyznawał autor i ufnie, w prostocie serca i w prawdzie dzielił się z czytelnikami swoimi doświadczeniami i przeżyciami. Sens wierszy, głoszących nadzieję, miłość, tęsknotę za modlitwą był dla księdza prosty: po pierwsze odtruć człowieka, przenieść go w lepszy, czysty świat, a po drugie szukać przyjaciół właśnie poprzez słowo, bo słowo spotyka i łączy ludzi, a wiersz jest – w głębokim przeświadczeniu autora – poszukiwaniem najbliższych.