Życie Stefanii Sempołowskiej to nieustanna walka z niesprawiedliwością i krzywdą ludzką. Ta postawa społeczna znalazła wyraz zarówno w jej działalności pedagogicznej (była z zawodu nauczycielką), jak również we wszelkich formach pomocy, jaką niosła prześladowanym i skrzywdzonym.

Przez trzydzieści pięć lat opiekowała się więźniami politycznymi. Znali ją bojownicy 1905 roku i polscy komuniści prześladowani przez reżim sanacyjny.

Chociaż Stefania Sempołowska nie należała do partii, to jednak do końca życia związana była z walczącym proletariatem, a jej odważne wystąpienia w obronie prześladowanych bojowników o wolność stanowiły część składową walki klasy robotniczej przeciwko rządom kapitalistyczno-obszarniczym w Polsce.

Uczciwa i niezłomna postawa "Panny Stefanii" była źródłem jej wielkiego wpływu na młodzież. Oddziaływała na tę młodzież zarówno bezpośrednio, na niezwykle ciekwych lekcjach geografii, jak również poprzez artykuły w czasopismach oraz książki.

"Na ratunek" to opowieść o tym, jaki odzew wywołała na całym świecie wiadomość o katastrofie ekspedycji polarnej Nobilego.

Ludzie z różnych krajów, narażając swe życie, dążą różnymi środkami lokomocji na ratunek ginącym. Spośród grup ratowniczych na plan pierwszy wybija się radziecki łamacz lodu "Krasin", który dociera ponad 80 st. szerokości północnej, aż do kry, na której znajdują się zagubieni wśród pustyni lodowej rozbitkowie.