Chociaż pięciu muzyków My Best Fiend mieszka na Brooklynie, muzyka, którą tworzą rezyduje zupełnie gdzieś indziej: w przestworzach, w świecie ze snu, raz jest niepokojąca, innym razem podnosząca na duchu. Na "In Ghostlike Fading", pierwszej płycie nagranej dla Warp Records, ich piosenki są jak marzenia, łączące wspaniałe przestrzenne partie klawiszy, chropowate brzmienie gitary i zawodzący głos.

Wyciszone, folkowo brzmiące zwrotki prowadzą do głośnych rockowych refrenów, wzmocnionych przez harmonie wokalne w wykonaniu zaproszonych przyjaciół i gwiazdy (zwielokrotnione przez rozkręcony reverb). Rozpoczynający album halucynogenny "Higher Palms", ma brzmienie mogące kojarzyć się z współczesną wersją słynnej "ściany dźwięku" Phila Spectora. Teksty Fredericka Coldwella, głównego wokalisty My Best Fiend, balansują pomiędzy dekadencją a skruchą, pomiędzy wewnętrznym przymusem a pokutą, pokazują portrety postaci po przejściach, które żyją po to, by opowiedzieć swoją historię. My Best Fiend zapożyczyło nazwę od dokumentalnego filmu Wernera Herzoga z 1999 roku, w którym zaprezentował sylwetkę swojego przyjaciela, współpracownika, a chwilami także wroga, Klausa Kinsky'ego. Ta fraza przybliża ścisły związek pomiędzy takimi emocjami jak miłość i szaleństwo, nieodłączne zarówno w sztuce, jak i życiu... A poza tym, brzmi cholernie fajnie.

Zespół powstał jako duet, który utworzyli grający na elektrycznym fortepianie, urodzony w Kansas, Kris Lindblade oraz Coldwell, gitarzysta i wokalista pochodzący z Filadelfii. Jak zauważa Lindblade, od samego początku dyskutowali na temat idei przeciwstawienia grania organicznego z elektroniką. Pomogło im w tym zaproszenie nowych muzyków. Zaczęło się od perkusisty Joseph Noll, aż w końcu grupa rozrosła się do pięcioosobowego składu, o drugiego klawiszowca Paula Jenkinsa i nowego basisty Damiana Genuardi (kolegi Coldwella z dzieciństwa oraz weterana z hardcore'owej legendy The Explosion). Choć teksty dostarcza Coldwell, ten sugestywny przekaz My Best Fiend jest wynikiem zespołowego wysiłku. Materiał pierwszych kształtów nabiera w sali prób w Bushwick, starając się, by aura tego miejsca przeniknęła do piosenek. Ważniejsze jednak niż sceneria jest bliska i stała interakcja muzyków, która determinuje brzmienie.