Kim był ów rzymski filozof, którego u schyłku starożytności największe autorytety Kościoła uznały nie tylko za chrześcijanina, ale wręcz za świętego? Jakim dziełom zawdzięczał swą sławę mędrca, która przez blisko dwa tysiące lat, aż po dzień dzisiejszy, opromienia jego imię? 

Lucjusz Anneusz Seneka (4 p. n. e. – 65), filozof – stoik, głosiciel i wyznawca heroicznej etyki, którą nie zawsze praktykował – ale potwierdził swoją śmiercią przez otwarcie żył – wychowawca Nerona, który nie przyniósł chluby swemu nauczycielowi, był przede wszystkim wielkim artystą słowa. Jako artystę przekonują go sobie stulecia i jego sztuką utrwalone wzniosłe nauki moralne. Ogromne bogactwo słów, umiejętność wyrażania myśli najbardziej trudnych, niezwykła syntetyczność stylu przy zachowaniu całego dostojeństwa, powagi i subtelności, zdolność posługiwania się najbardziej wyszukanymi środkami artystycznymi prozy i poezji, absolutna celność wyrażeń (...) - oto niektóre zalety jego pisarstwa. Krytycy umieli się doszukać w języku i stylu Seneki skłonności do przesadnego patosu, umieli ujawnić jego dziwactwa, manieryzm i pogoń za efektami formalnymi. Ale z tymi wszystkimi wadami i zaletami styl Seneki jest zjawiskiem wyjątkowym i niepowtarzalnym w literaturze świata, zjawiskiem, które olśniewa i drażni, zniechęca i zachwyca czytelników jego dzieł od prawie dwóch tysięcy lat.

Z Przedmowy