Muramasa Rebirth

to mieszanka gry akcji oraz RPG, odznaczająca się oryginalną i wyjątkową dwuwymiarową oprawą graficzną. Jest ona poprawionym portem pierwotnej wersji produkcji, która zadebiutowała w 2009 roku na konsoli Wii. Mimo stosunkowo niskiej sprzedaży, tytuł zebrał wiele nagród i wyróżnień oraz spotkał się z ciepłym przyjęciem przez graczy. Producentem jego obu wersji jest japońskie studio Vanillaware, świetnie znane fanom niszowych produkcji dzięki GrimGrimoire oraz Odin Sphere z PlayStation 2.

Osadzona w fantastycznej wersji XVII-wiecznej Japonii, fabuła Muramasy podzielona jest na dwie osobne acz zazębiające się części, z których każda ma własnego głównego bohatera. Pierwszym jest młody wojownik ninja Kisuke, który poświęcił życie, by ochronić wybrankę serca. Przed pewną śmiercią został uratowany przez tajemniczego ducha znanego zbrojmistrza. Drugim protagonistą jest księżniczka Momohime, opętana przez duszę niesławnego wojownika Izuny Jinkuro. Dla wersji na konsolę PS Vita twórcy przygotowali kilka zestawów fabularnych DLC, zawierających dodatkowe postacie oraz historie.

Rozgrywka przypomina mocno klasyczną Castlevanię. Gracze poruszają się po wielu połączonych ze sobą poziomach/komnatach. W prawie każdej z nich spotkamy grupki atakujących nas przeciwników. W niektórych natrafimy na ukryty skarb lub silnego bossa, którego wyeliminowanie posunie fabułę do przodu i otworzy drogę do nowych lokacji. Momohime oraz Kisuke posługiwać mogą się jednym z ponad 100 różnych mieczy, odblokowywanych wraz z postępami. W czasie walki jednorazowo mogą mieć przy sobie trzy rodzaje ostrzy, zapewniających różne efekty i specjalne ataki, przydatne w potyczkach z konkretnymi typami oponentów. Każdą broń możemy ulepszać, korzystając z waluty, którą są dusze uzyskiwane za pokonanych wrogów.

Oprawa graficzna Muramasy to najpewniej najważniejszy element tytuł, wpływający na jej odbiór przez graczy. Ręcznie malowane tła i postacie, są ożywiane dzięki ciekawemu sposobowi animacji, korzystającemu z technik znanych chociażby z papierowego teatru lalkowego. Wszystkie modele składają się z wielu osobnych elementów, dzięki czemu mogą wykonywać atrakcyjne dla oka płynne i naturalnie wyglądające ruchy.

Poza przystosowaniem do wyświetlania obrazu na panoramicznym ekranie konsoli i możliwości wykorzystania ekranów dotykowych, a także wyeliminowaniu problemów z płynnością wyświetlanej grafiki, producenci nie wprowadzili innych znaczących zmian do portu.