Zsigmond Móricz, największy węgierski przedstawiciel realizmu, którego utwory odmalowujące życie chłopów są niejednokrotnie wymieniane przez historie literatur obok dzieł Reymonta, żył tylko 63 lata (1879—1942), ale na czas ten przypadły nadzwyczaj głębokie przemiany w losie Węgrów. Urodził się jeszcze w spokojnych czasach „ugody, w epoce monarchii austro-węgierskiej, a kiedy umierał, wybuchały już bomby drugiej wojny światowej. Jego droga wiodła przez dwie wojny światowe, dwie węgierskie rewolucje (1918—1919) — od świata konserwatywnego do akceptacji rewolucji, zatrzymując się u progu wyzwolenia. Rejestrował niemal wszystko z tego, co widział w otaczającym go świecie. W latach trzydziestych o tomie jego nowel tak pisała krytyka: „Jeśli Węgry uległyby całkowitej zagładzie i w wiele lat później jakiś mieszkaniec Marsa czy też niemiecki specjalista od psychologii społecznej przeczytałby ów zbiór opowiadań, poznałby dzięki niemu istotę węgierskości. Poznałby? Odczułby ją w sposób cielesny, zobaczyłby ją i poczuł jej zapach. Zabolałaby go..."
(Z Posłowia)"