Dalovice Dallwitz Bohemia art deco

Serwis do mokki na 8 osób

Niezwykły serwis do mokki art deco- sygnatura 1945-58 - z doskonałej designerskiej fabryki Epiag D.F. - bardzo oryginalny modernistyczny kształt - talerzyki podstawki zrobione w fabryce Moritz Zdekauer - prawdziwy rarytas – ze stolicy czeskiej Bohemii Carls Badu- Karlove Vary.

Świetne złocenia – bardzo piękny dzbanek z długim dzióbkiem do precyzyjnego nalania kawy do świetnych filiżanek. Brakująca szósta filiżanka została zastąpiona przepiękną perełką śląskiej porcelany- ze słynnej fabryki Tiefenfurt Parowa Sygnatura S z koroną 1[zasłonięte]919-19- cienkościenna cudowna mała malowana złotem filiżanka…

W skład serwisu wchodzą

1. Dzbanek EPIAG, D.F CZECHOSLOVAKIA wysokość 15,5 cm średnica 12 cm od dzióbka do ucha 19 cm

2. Cukierniczka EPIAG, D.F CZECHOSLOVAKIAwysokość 7,5 cm średnica 7 cm

3. Mlecznik z podstawką EPIAG, D.F CZECHOSLOVAKIA wysokość 9 cm średnica 6 cm od dzióbka do ucha 9 cm

4. Filiżanki ( 6 szt.) 5 szt. EPIAG, D.F CZECHOSLOVAKIA wysokość 3,5 cm średnica 5,5 cm od ucha do brzegu pucharu 9 cm + 1 szt. Tiefenfurt wysokość 3,5 cm średnica 6,4 cm od ucha do brzegu pucharu 7,5 cm

5. Podstawki (6 szt.) 5 szt. M.Z CZECHOSLOVAKIA średnica 11 cm

1 szt. Tiefenfurt średnica 11 cm

6. Piękna przedwojenna tortownica 30 cm- świetnie złocona- trochę

wytarta

7. paterka Lichete z piekną złotą lamówką 19 cm

8. Dwie dodatkowe małe bardzo ładne filiżanki do mokki- wyglądaja na stare - podobnie złocone- ale sygnatur nie rozszyfrowałem

-----------------------------------------------------------

Razem 15 elementów eleganckiej czeskiej porcelany z Bohemii - świetnie pasuje do naszych modernistycznych salonów... z perełką przedwojennej śląskiej porcelany.

Notatka historyczna za sygnatury 24.pl

Dalovice (Dallwitz)

Johann Ritter von Schönau (1804 - 1807)

- Gebr. Johannes & Wenzel Ritter von Schönau (1807 - 1815)

- Johann Ritter von Schönau (1815 - 1832)

- Wilhelm Wenzl Lorenz (1832 - 1850)

- Franz Fischer (1850 - 1855)

- Fischer & Urfuß (1855 - ca. 1872)

- Riedel von Riedelstein (1872 - 1889)

- Baron von Springer (1889 - 1891)

- Pröscholdt & Co. (1891 - 1918)

- OEPIAG - Österreichische Porzellan-Industrie AG (1918 - 1920)

- EPIAG - Erste Porzellan-Industrie AG / Karlsbad (1920 - 1945)

- Starorolský Porcelán (1945 - 1958)

- Karlovarský Porcelán (1958 - 1997)

- Epiag Lofida - Porcelán CZ s.r.o. (2002 - )

Założycielem fabryki fajansu był w 1804 roku Johann Ritter von Schönau, ale trzy lata póxniej przystąpił do spółki jego brat Wenzel. Firma nazywała się wówczas Gebrüder Johannes & Wenzel Ritter von Schönau i zatrudniała już ponad 60 pracowników.

W latach 1[zasłonięte]804-18 dyrektorem był Benedict Hasslacher, który później założył własną fabrykę porcelany w Altrohlau (Stará Role).

Od 1815 roku Johann Ritter był znów samodzielnym właścicielem fabryki, a po jego śmierci prowadził ją jego syn Wolfgang Julius, który w 1830 roku otrzymał koncesję na produkcję porcelany. Pomimo tego sprzedał zakład już w 1832 roku Wilhelmowi Wenzlowi Lorenzowi, a w 1850 odkupił go Franz Fischer, który w 1855 roku połączył się z Franzem Urfußem (niektóre źródła podają, że do roku 1870 przedsiębiorstwo używało nazwy Fischer, Lorenz & Urfuß, co sugeruje, że W. Wenzl odsprzedał Fischerowi i Lorenzowi jedynie części udziałów... !? Niestety, brak jest przekonujących dowodów, że tak właśnie było.

Pewne jest natomiast, że w 1872 roku fabrykę kupił Riedel von Riedelstein i był jej właścicielem do roku 1889, a w okresie 1[zasłonięte]889-18 baron von Springer.

Następnym właścicielem fabryki został jej dyrektor (1[zasłonięte]889-18) Ludwig Pröscholdt i prowadził ją od 1891 do 1918 roku, kiedy to stała się jednym z członków-założycieli związku ÖPIAG, a od 1920 - EPIAG.

W 1945 roku, wraz z pozostałymi fabrykami zrzeszonymi w EPIAG, została sprywatyzowana i włączona do przedsiębiorstwa Starorolský Porcelán, a w 1958 do Karlovarský Porcelán.

Od 1991 r. właścicielem fabryki było przedsiębiorstwo Epiag DAFA, s.r.o.. W 1997 roku wstrzymano produkcję, a w 2002 roku zakład został kupiony przez LOFIDA-PORCELAN CZ, s.r.o. i produkcję wznowiono pod nową nazwą EPIAG LOFIDA-PORCELAN CZ s.r.o..

Produkcja: serwisy stołowe, serwisy do kawy i herbaty, a także naczynia użytkowe, zestawy do mycia. W 1940 roku wytwarzano użytkowe towary hurtowe do dalszej obróbki. Obecnie produkuje się porcelanę użytkową i na potrzeby hoteli.

The history of the company Starorolský porcelán Moritz Zdekauer, a.s.

Brief History of the Company.

The factory was established in the year 1810, situated in Stara Role close to Karlovy Vary. During that time, the owner of the porcelain factory situated in Dalovice was Benedikt Hassler who bought the lands on the left bank of the river Rolava. On this piece of land, he constructed the mill for the raw material, two buildings and one round furnace.

In this manufacture, Benedikt Hassler introduced the production of stoneware.

In 1824, Augustin Nowotny – a businessman from Prague re-situated the factory on the right bank of the river Rolava. He extended the production, employed 100 workers and started to sell the products through the warehouses in Prague, Vienna and Pest. Despite the trade, Nowotny felt that in time to come, there was less chance of prosperity in stoneware.

For this reason, in 1836, he changed the factory production programme and started to manufacture porcelain.

Our actual importance and good reputation is due to the forward thinking of Emanuel Nowotny who continued extending the factory. By 1870, there were already 800 people working in the company.

At the end of the 19th century, due to the influence of the slump, the factory was bought in auction by the bank house – Moritz Zdekauer from Prague. They managed to restart the factory’s ability to export and began to sell to USA, South America, Holland and Dutch colonies.

In 1909m, the factory was taken over by the German Porcelain group C.M. Hutschenreuter. They took advantage of the fact that the trademark with the intials “M.Z” was already well recognized and accepted on the market.

The trademark of the Eagle with the royal crown and the initials M Z are used up to this day.

After the 2nd world war, in October 1945, the porcelain factory was nationalized and thereafter the factory passed through different organizations.

In 1958, the factory was incorporated in the national enterprise Karlovarsky Porcelan.

In 1992, the factory as privatized and was an established stock company known as Starorolsky Porcelan Moritz Zdekauer,a.s.

The first chairman of the executive board and also the director of the company being Anton Salva. Tne company Moritz Zdekauer,spol.s.r.o. Praha and Ceska Pojistovna, a.s Praha are nowadays the biggest shareholders.

Tiefenfurt Parowa

Historia produkcji porcelany w Parowej (Tiefenfurt), sięga założonej w 1808 roku przez Johanna Heinricha Nicolaia Matthiesena fabryki fajansu. W 1865 roku, jego syn Friedrich Nicolai Matthiesen rozszerzył produkcję o wyroby porcelanowe, jednak już w 1872 roku fabryka została przejęta i funkcjonowała dalej pod nazwą Schlesische Porzellan- und Steingut-Manufaktur AG, która po sukcesach w pierwszych latach, ogłosiła upadłość w 1885 roku. Produkowano tu porcelanę dekorowaną i luksusową. Fajans dostarczano do prowincji Poznańskiej, do miast portowych Morza Bałtyckiego oraz na Węgry. Inwestycje w nowe obiekty i maszyny w latach 1[zasłonięte]872-18 podwoiły zdolności produkcyjne i podniosły jakość oferowanych wyrobów.

Główny zakład upadłej fabryki przejął w 1885 roku Louis Lövinsohn, który na stanowisku dyrektora zarządzającego zatrudnił Paula Donatha. Do fabryki należała także własna malarnia. 120 pracowników produkowało naczynia użytkowe i luksusowe. Specjalnością fabryki oprócz porcelanowych kwiatów były naczynia rokokowe

Na podstawie porozumienia z 1891 roku, fabryka przeszła w ręce dotychczasowego dyrektora, Paula Georga Alfreda Donatha, który prowadził ją teraz pod nazwą: Schlesische Porzellanfabrik Paul Donath. Fabryka Paula Donatha specjalizowała się w produkcji transparentnych naczyń użytkowych i luksusowych, eksportowanych do USA, Anglii, Rosji i Szwecji.

W roku 1909 fabryka została przekształcona w spółkę (GmbH). Dyrektorem zarządzającym został Ernst Wilhelm Fischer, a od ok. 1916 roku pod dyrekcją K. Tuppacka pracowało blisko 150 pracowników.

Po I Wojnie Światowej fabrykę przejął Carl Hans Tuppack i prowadził ją dalej pod nazwą Porzellanfabrik C.H. Tuppack do 1944 roku. Do najbardziej znanych wyrobów fabryki należały produkowane od lat dwudziestych naczynia i serwisy z dekoracją drukowaną China Blau, uzupełnione później o dekoracje China Grün i China Rot, a także figurki zwierząt.

Carlsbad

Las Vegas naszych Prababek- tu się jeździło do wód- ale i w celu znalezienia męża dla dorastającej panny- oprócz kolumnad z pijalniami zdrojowych wód- kwitły Ti szkoły tańca- organizowano bale i potańcówki- kwitł balet teatr i opera – a kasyna należały do najsłynniejszych na świecie- Kurort gościł koronowane głowy i kwiat arystokracji… szulerów i najpiękniejsze wampy przełomu wieków… a także Lenin i Marks… i wszyscy przyjeżdżali tu na szalone zakupy… Dlatego porcelana z Bohemii bardzo często wprost kapie złotem- a secesja Bohemii należy do najbardziej wyszukanej i poszukiwanej… Szkło porcelana platery i srebra Bohemii z okresy do 1938 roku- należą do najcenniejszych i najbardziej poszukiwanych przez kolekcjonerów na całym świecie.

Historia Karlowych Warów rozpoczyna się w 1350 r., kiedy przyszły cesarz Karol IV postanowił przy odkrytym nad rzeką Ciepłą, w lasach łokieckich, gorącym źródle założyć osadę nazwaną Gorące Łaźnie koło Łokci, przemianowaną potem od imienia Karol (Karl) na Karls Bad -Karlowe Wary. Dwadzieścia lat później, 14 sierpnia 1370 r., ten sam cesarz nadał miejscowości prawa miejskie.

W 1522 r. w Lipsku lekarz Václav Payer wydał pierwszą specjalistyczną książkę o właściwościach leczniczych wód bijących z karlowarskich źródeł.

Wkrótce jednak nadszedł kres świetności miasteczka – w 1582 r. doszło do wielkiej powodzi, a podczas pożaru w 1604 r. spłonęło 99 spośród 102 istniejących budynków. Na domiar złego, wybuchła w 1618 r. wojna trzydziestoletnia, co spowodowało drastyczne zmniejszenie się liczby kuracjuszy. Karlowarczanie musieli znaleźć inne źródła dochodów – rzemiosło.

Odrodzenie Karlowych Warów jako uzdrowiska przyniósł wiek XVIII Wśród odwiedzających miasto najliczniejszą grupę stanowiła szlachta saska, polska i rosyjska. Duże znaczenie dla popularyzacji uzdrowiska, przede wszystkim wśród Rosjan, miał – w latach 1711-12 – dwukrotny pobyt cara Piotra Wielkiego. W roku 1707 Karlowe Wary uzyskały status królewskiego wolnego miasta.

Odbudowa miasta po katastrofalnym pożarze z 1759 r., który zniszczył większość drewnianych budynków, była zapowiedzią wielkich przemian, które miały nastąpić sto lat później. Powstały wtedy m.in. Grandhotel Pupp, teatr i Kolumnada Zdrojowa (wszystkie przebudowane w XIX wieku).

W 1807 r. Jan Becher rozpoczął produkcję likieru Becherovka – w późniejszych latach najsłynniejszego karlowarskiego wyrobu. Największym zakładem przemysłowym, który powstał w XIX-wiecznym mieście była utworzona w 1857 r. szklarnia Moser (już dwadzieścia lat później miała przedstawicielstwa handlowe nawet w Ameryce). Niezwykle ważnym wydarzeniem było powstanie w 1870 r. linii kolejowej Karlowe Wary – Cheb, a rok później Karlowe Wary – Chomutów.

W ciągu XIX stulecia bardzo szybko rosła liczba odwiedzających Karlowe Wary: pod koniec XVIII wieku było to kilkaset osób rocznie, w latach 80. XX wieku – 21 000, a tuż przed I wojną światową – 70 000. Pociągnęło to za sobą olbrzymi boom budowlany, który całkowicie zmienił oblicze miasta. Większość XVIII-wiecznych budynków została zburzona, a na ich miejscu powstały setki nowych kamienic i willi, liczne gmachy publiczne, domy zdrojowe i kolumnady, tworzące unikatowy na skalę światową zespół architektoniczny. Wielki wpływ na wygląd miasta miała spółka Ferdynanda Fellnera i Hermana Helmera, według projektów której powstało 20 ważnych obiektów (jak np. nowy Grandhotel Pupp, Łaźnie Cesarskie czy Kolumnada Sadowa).

W 1929 r. powstało w Karlowych Warach międzynarodowe.

W 1938 r. miasto jako część Kraju Sudeckiego znalazło się w granicach III Rzeszy. Koniec II wojny światowej przyniósł tragiczne wydarzenia. W wyniku trzykrotnych bombardowań przez brytyjskie lotnictwo w 1944 i 1945 r. całkowicie zniszczone zostały oba dworce kolejowe, a także znaczna część dzielnicy Rybáře.

Tuż po wojnie dokonano wysiedlenia 20 000 Niemców zamieszkujących Karlowe Wary (całe miasto miało 50 000). Bardzo negatywnie na mieście odbiła się także nacjonalizacja wszystkich obiektów uzdrowiskowych, sanatoriów, hoteli itd.

W 1946 r. odbyła się pierwsza edycja Międzynarodowego Festiwalu Filmowego.

Uzdrowisko

Karlowe Wary są światowej sławy uzdrowiskiem.

Znajduje się tu 79 gorących źródeł, z których bije woda mineralna o właściwościach leczniczych powstająca w granitowych skałach macierzystych na głębokości ok. 2 km pod ziemią. Temperatura karlowarskich wód waha się między 41 a 73˚C.

13 źródeł, bijących w centrum miasta, jest ujęte w specjalnie wybudowanych kolumnadach, czyli odpowiednikach polskich pijalnii wód.

Wody są wykorzystywane do leczenia schorzeń układu pokarmowego, problemów z metabolizmem, cukrzycy, otyłości, paradontozy, chorób układu ruchu, neurologicznych, wątroby, trzustki i dróg żółciowych. Służą także pacjentom powracającym do zdrowia po chorobach onkologicznych.

W Karlowych Warach znajdują się trzy domy zdrojowe, które oferują szereg zabiegów leczniczych, rehabilitacyjnych i relaksacyjnych, a także szereg sanatoriów i innych obiektów uzdrowiskowych.

Do najważniejszych obiektów zabytkowych na jego terenie należą:

gotycki kościół katolicki św. Andrzeja z ok. 1500 r.

barokowy kościół katolicki św. Marii Magdaleny z lat 1732-36

renesansowa wieża miejska (błędnie nazywana zamkową) z 1604 r.

barokowa kolumna św. Trójcy z 1716 r.

neorenesansowa Kolumnada Młyńska z 1881 r.

Kolumnada Sadowa w tzw. stylu szwajcarskim z 1881 r.

Kolumnada Targowa w tzw. stylu szwajcarskim z 1883 r.

secesyjna Kolumnada Zamkowa z 1913 r.

neobarokowy Grandhotel Pupp zbudowany w latach 1[zasłonięte]896-19 (kręcono w nim sceny turnieju pokera w filmie o przygodach Jamesa Bonda – Casino Royale)

secesyjny hotel Imperial z 1912 r.

eklektyczny dom zdrojowy Łaźnie I z 1895 r.

neogotycki dom zdrojowy Łaźnie III z 1866 r.

secesyjno-neobarokowy dom zdrojowy Łaźnie V zw. również Łaźniami Cesarzowej Elżbiety z 1906 r.

neorenesansowy Wojskowy Dom Zdrojowy z 1855 r.

barokowa kamienica Pod Złotym Wołem (hotel Petr) z 1706 r. – najstarsza kamienica w mieście

eklektyczny zespół willowy Westend w rejonie ul. Piotra Wielkiego z końca XIX w.

cerkiew prawosławna śś. Piotra i Pawła z 1898 r.

neoromański kościół ewangelicki śś. Piotra i Pawła z 1856 r.

neogotycki kościół metodystyczny św. Łukasza z 1877 r.

neorenesansowa kwatera główna Becherovki z końca XIX wieku – siedziba produkującej likier firmy i poświęcone mu muzeum (do 2009 również miejsce produkcji)

neobarokowy Teatr Miejski z 1886 r.

neobarokowa Poczta Główna z 1901 r.

neorenesansowy Dom Narodowy z 1901 r.

secesyjny gmach Czeskiej Kasy Oszczędności z 1906 r.

neobarokowy gmach Sądu Rejonowego z 1907 r.

empirowy gmach Muzeum Karlowarskiego z 1853 r.

secesyjny gmach Galerii Sztuki z 1912 r.

neobarokowy hotel Richmond z 1923 r.

The town's visitors over the years have included Casanova, Ludwig van Beethoven, Wolfgang Amadeus Mozart, Franz Kafka, Alphonse Mucha and many representatives of the world film industry who come to Karlovy Vary as guests of the International Film Festival held every year in July. Marxism and bird watching*

Both Marx and Engels made early references to domesticated birds. The Engels family in Barmen kept chickens. In 1838, while a commercial apprentice in Bremen, Friedrich wrote home to his sister about breeds of chickens and pigeons he had seen. Marx mentioned French roosters in A Contribution to a Critique of Hegel's Philosophy of Right and items in the Neue rheinische Zeitung and roast pigeons in the Deutsch-Französische Jahrbücher.While in prison, the Georgian Bolshevik Kamo actually undertook a program of domestication, taming a sparrow. Trotsky continued this tradition in his comparison between British Labour politicians and shortbilled pigeons, bred by fanciers, which were incapable of breaking out of the shell. Unfortunately, it must also be conceded that Trotsky's ornithological interests included duck hunting.

These examples are, it must be conceded, some distance from bird watching. But, by 1874, Marx's ornithological interests were more profound. While recovering his health at the spa resort of Karlsbad (now Karlowy Vary in the Czech Republic), Marx wrote the following to Engels

“The surrounding district is very pretty and one can't get enough walking through and over the wooded granite mountains. But not a bird lives in these woods. Birds are healthy and don't like the mineral vapours.”

It seems that the elaboration of historical materialism was associated with a rising interest in ornithology, not to mention ecology. In Karlsbad, therefore, Marx drew attention to a significant absense. Of course Marx's comment implies interest in the subject on Engels's part. And direct written evidence of Engels's concern with bird anatomy emerged a couple of years later, in a comparison between human and parrot mouths as organs for speech, in his discussion of the evolution of humankind.

It was surely no coincidence (from a materialist perspective) that the Zimmerwald Conference of 2-4 September 1916, the first international conference of anti-war socialist organisations during World War I, went under the cover of a bird watching outing. This had, no doubt, inherent plausibility as there are good views of the autumn migration in some mountainous areas of the Canton of Bern.

Lenin was a participant in the Zimmerwald Conference.