PRZEDMOWA/Charakterystyczne cechy współczesnej cywilizacji: postępujące procesy urbanizacyjne, szybki rozwój motoryzacji oraz zwiększająca się ruchliwość społeczeństwa są bezpośrednią przyczyną ciągłego wzrostu potrzeb przewozowych i nasilania się trudności transportowych w ruchu miejskim i regionalnym. Zmusza to do pilnego poszukiwania efektywniejszych niż dotychczas sposobów przezwyciężania tych trudności przez bardziej racjonalne projektowanie systemów transportu osobowego. W warunkach polskich problem ten zaostrzają dodatkowo: dynamiczny rozwój gospodarczy oraz niezwykle szybki wzrost liczby indywidualnych środków transportowych. Efektywne rozwiązanie problemów transportowych wymaga więc trafnych decyzji planistycznych, te zaś zależą w dużym stopniu od tego, na ile wiarygodnie można przewidzieć przyszłe potrzeby przewozowe na analizowanym obszarze, a więc: ilość, strukturę kierunkową ruchu, podział ruchu między poszczególne środki przewozowe oraz obciążenie poszczególnych elementów sieci transportowej. Prawidłowe projektowanie systemów transportowych wymaga więc sporządzania prognoz ruchu. Złożoność zjawisk transportowych sprawia, że jest możliwy jedynie uproszczony opis procesów ruchowych w formie modeli ruchu, opartych w dużym stopniu na metodach matematyczno-statystycznych. Im trafniejszy jest ten opis, tzn. im doskonalszą formę ma prognostyczny model ruchu, tym większe jest prawdopodobieństwo otrzymania wiarygodnych wyników prognozy transportowej. Nie należy przy tym zapominać, że już dane wejściowe do modelu mogą być mało wiarygodne i niepewne, co może istotnie wpłynąć na niepewność całej prognozy. Nie wydaje się jednak, aby był to argument wystarczający do podważenia celowości wysiłków zmierzających do udoskonalenia metod modelowania ruchu. Potwierdza to także prawie dwudziestoletnia już praktyka prognozowania ruchu w Polsce, gdzie modele ruchu stale rozwijano i doskonalono. Sprzyjał temu zarówno rozwój teorii, jak i coraz efektywniejsze wykorzystywanie szybkich maszyn

Tytuł: