Opracowanie, które ma przed sobą Czytelnik, jest poświęcone ewokacjom mitologicznym, jakie zawierają dwa główne zbiory poezji wygnańczych Publiusza Owidiusza Nazona: Tristia i Epistulae ex Ponto. Autorce interesujące wydało się zagadnienie, jak w utworach, których treścią jest prawdziwa sytuacja poety, wykorzystał i zastosował fabuły mitologiczne te, którego dwa poprzednie dzieła w całości dotyczyły świata mitu, gdzie był on fundamentem i podstawowym tworzywem. Przedstawione w tej książce rozważania mają pokazać, że również w sytuacji, gdy poeta z Sulmony przedmiotem swej twórczości literackiej uczynił własne życie, mity pozostały bardzo ważnym środkiem w jego warsztacie poetyckim.