Pewnej burzliwej nocy do Piotra Wolskiego przybywa młoda Rosjanka - Nadia Prokotov. Mężczyzna zaskoczony porą niecodziennej wizyty każe jej się wynosić. Jednak słowa, które słyszy przez zamknięte drzwi sprawiają, że zaczyna on rozumieć, jak wiele ich łączy. Stare niedokończone rzeczy, o których Piotr wolałby zapomnieć, powracają za sprawą najbliższej mu osoby - jego syna.Następne kilkanaście minut rozmowy determinują dalsze życie Piotra.Piotr z Nadią usiedli, staruszka zaś zajęła miejsce naprzeciwko nich, odkładając palącą się latarnię na stół.- Sama pani tu mieszka? - spytał Piotr, rozglądając się po kuchni.- Tak - odparła rzeczowo kobieta. - Dwóch moich synów aresztowano jeszcze w pięćdziesiątym drugim roku. Mąż zaś tydzień temu zaginął bez śladu.- Jak to zaginął? - spytała poważnie Nadia.Kobieta spojrzała na nią swoimi szarymi oczami, z których emanowała jakaś dziwna pustka. Następnie popatrzyła w okno i szepnęła złowrogo:- Te moczary. Około dwóch tygodni temu zaczęła się seria tajemniczych wypadków. Ludzie zaczęli ginąć bez śladu. Domy znajdujące się na obrzeżach miasta znajdowano nad ranem zdewastowane, a mieszkające w nich rodziny... - Rozłożyła ręce i z bezsilnym uśmiechem dodała: - ...jak kamień w wodę.- Gdzie znajdują się te domy? - spytał poważnie Piotr.- Wszędzie wokoło Stołeczna. Dwa z nich stoją sto metrów od nas. - Wskazała ręką dalszą część drogi biegnącej za oknem.- A co się stało z resztą ludności? - spytała Nadia.- Wszyscy tutaj znali przecież legendę północnych ziem - odparła z tajemniczym uśmiechem staruszka. - Pouciekali...