"......Działo się to dawno, dawno temu gdy niebiosami zawiadywał potężny bożyc Perun, pan gromów i błyskawic, świat rozświetlał swym promiennym obliczem Swaróg- Słońce , a Rodzanice przędły nici żywotów ludzkich, zsyłając ich właścicielom na przemian, szczęście bądź niedolę.

Ziemię pokrywały naonczas nieprzebyte puszcze, w których znajdowały się święte dąbrowy, a rosnące w nich dęby zaznawały od bogobojnego słowiańskiego ludu czci nie mniejszej, niźli sami, ichniejsi bogowie. Ciężko żyło się wówczas w owej kniei, gdzie na nieświadomego niczego człeka , czychało róznej maści duchów i demonów bez liku, bądź gorszy jeszcze od wszystkich leśnych strachów człek, któren często bliźniemu bywał wilkiem.

W takim oto świecie przychodzi żyć Mikoszce, sierocie bez ojca ni matki....."

Płomień pożogi wojennej z dorzecza Warty rozlewa się szybko, niesiony przez zakutych w pancerze zbrojnych wojów Polan. Nieszczęście nie omija również rodzinnych stron Mikoszki. Z dymem idzie zagroda wuja, u którego się wychowywał, co zmusiło chłopca by ruszył w świat. Jest to prawdziwa podróż w nieznane, jak się bowiem rychło przekonuje, prastara puszcza obfituje w wiele niebezpieczeństw, a Mikoszka żeby przeżyć, musi stawić im czoła...