Bardzo melodyjna i bardzo dobrze wyprodukowana płyta, której bardzo dobrze się słucha: czy to w tle, czy przy pełnym skupieniu. Mikeowi Andrewsowi z podobną łatwością przychodzi aranżowanie sekwencyjno-elpopowych kompozycji, co Paulowi Ellisowi, ponadto okazuje się on być wyjątkowo pojętnym uczniem Jean-Michela Jarrea, Vangelisa, Kitaro... i na dodatek umieć wciąż dodać wystarczająco dużo od siebie. Wspomniana melodyjność płyty nie implikuje banalności; raczej bez trudu zdołamy sobie wizualizacyjnie dopowiedzieć treść snutych przez płynne syntezatory Andrewsa opowieści. Aranżacje zapięte są na ostatni guzik i subtelnie oraz pomysłowo dają Słuchaczowi wskazówki co do głównych inspiracji artysty: wolne, melancholijne pasaże pozwolą pomyśleć o Kitaro, wątki podnioślejsze o Vangelisie, a utwory dziewiąty i dziesiąty to ni mniej, ni więcej, tylko serdeczny hołd dla JMJ (w pierwszym z wymienionych utworów pobrzmiewają echa Oxygene w pierwszej części kompozycji nawet bardzo, bardzo niedalekie echa...), a przebojowe Interstellar Jazzcafe można traktować jako swoistą odpowiedź na znane chyba wszystkim miłośnikom el-muzyki Oxygene Part IV. Istnieje dobry elpop i na dodatek nie przez cały czas trwania płyty kładzie Andrews akcent na człon pop...