Miłkowski,Pamiętniki starającego się, I- III, 30

19-11-2014, 22:08
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.

Najwyzsza cena licytacji: zł Aktualna cena: 10.50 zł

Użytkownik bibliofil323

numer aukcji: 4784662130

Miejscowość Poznań

Licytowało: 2 Wyświetleń: 35

Koniec: 19-11-2014 21:56:02

Zygmunt Miłkowski (T.T. Jeż), Pamiętniki starającego się. Powieść obyczajowa z połowy XIX wieku, tomy I - III we wspólnej oprawie, Warszawa, wyd. Arcta 1930; okładka twarda, introligatorska, wyciskana, złocona, zachowana oryginalna okładka litograficzna, t.I, 109 s., t. II, 121 s., t. III, 117 s. Stan: wyblakła okładka, blok minimalnie poluzowany w okładce, ale stan bloku bdb.

Kliknij, aby zobaczyć duże zdjęcia

TuFotki.pl

Zygmunt Miłkowski, pseudonim Teodor Tomasz Jeż (ur. 23 marca 1824 we wsi Saracei(rum.) (rum. Sărăței)[1] na Podolu, zm. 11 stycznia 1915 w Lozannie) – polski pisarz, publicysta i polityk niepodległościowy. Zygmunt Miłkowski był synem oficera napoleońskiego. Ukończył Liceum Richelieu'ego w Odessie. Po ukończeniu uniwersytetu w Kijowie wziął udział w latach 1[zasłonięte]848-18 w powstaniu węgierskim podczas Wiosny Ludów w Legionie polskim, w którym dosłużył się stopnia porucznika. Po upadku powstania był przez rok internowany w Turcji. W 1850 wyemigrował do Anglii, gdzie pracował jako robotnik w fabryce i został członkiem Towarzystwa Demokratycznego Polskiego. W latach 1[zasłonięte]851-18 agent Komitetu Centralnego Demokracji Europejskiej na Bałkanach. Podczas wojny krymskiej próbował sformować legion polski przy boku Turcji. W latach 1[zasłonięte]855-18 przebywał w Konstantynopolu. Od 1858 w Anglii. Od 1860 w Galicji, 1861 w Rumunii. W 1863 po wybuchu powstania styczniowego utworzył oddział z którym miał wkroczyć do Rosji południowej. Aresztowany przez Rumunów, więziony przez Austriaków we Lwowie. W 1[zasłonięte]864-18 w Belgradzie, a w latach 1[zasłonięte]866-18 w Brukseli. Od 1872 osiadł w Szwajcarii. Jeden z założycieli Ligi Polskiej i Ligi Narodowej Polskiej, z której wywodzi się Narodowa Demokracja (endecja). Prezes Komisji Nadzorczej Skarbu Narodowego, członek Zarządu Związku Wychodźstwa Polskiego i Rady Zarządzającej Muzeum Narodowym Polskim w Rapperswillu w Szwajcarii. Od 1869 członek zagraniczny Towarzystwa Naukowego Serbskiego. Był redaktorem paryskiego dwutygodnika Wolne Polskie Słowo[2]. W 1900 odbył podróż do Stanów Zjednoczonych. Jako powieściopisarz debiutował utworem Wasyl Hołub, opublikowanym w 1858 w „Dzienniku Literackim”. W powieściach Miłkowskiego objawiło się jego zainteresowanie obyczajem i kulturą chłopską, zwłaszcza z terenu Ukrainy, którą dokumentował etnograficznie, ale też nie ukrywał swojego pozytywnego do niej stosunku. Doceniał zarówno jej walory estetyczne, jak i etyczne. Ukazywał konflikty między szlachtą a chłopstwem, w których obciążał winą raczej szlachtę. Wskazywał jednak na możliwość ułożenia dobrych stosunków między ziemiaństwem a poddanymi. Jego zdaniem równowaga społeczna powinna być oparta na korzystnym dla dworu i wsi poddziale pracy oraz wzajemnych korzyściach i szacunku. Mimo wspólnych wątków światopoglądowych powieści Miłkowskiego nie były monotematyczne. W Handzi Zahornickiej osią konstrukcyjną była budowa cerkwi oraz wędrówka bohaterów w celu poznania zasad budownictwa sakralnego. Wasyl Hałuba dotyczył wojny rosyjsko-tureckiej z 1828 oraz powstania listopadowego. Historia o pra-pra-pra... wnuku łączyła w sobie cechy powieści chłopskiej, historycznej, romansu edukacyjnego, sagi rodzinnej i publicystyki społecznej. W wydanych pośmiertnie pamiętnikach Od kolebki przez życie opisał swoją działalność jako emisariusza, działacza niepodległościowego, człowieka o zdecydowanych zapatrywaniach światopoglądowych, przeciwnika konserwatyzmu społecznego.