... poświęcone problematyce teatru operowego w wymiarze historycznym, jak i współczesnym – artystycznym i instytucjonalnym. Książka pomieszcza również varia dotyczące konkretnych wydarzeń muzycznych na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat, jak i zagadnień z edukacji muzycznej.
Polska kultura krytyczna, dotycząca muzyki i jej społecznego obiegu, wymaga żarliwego podsycania. Szczęśliwie, w ostatnich latach powstały prace Magdaleny Dziadek, czy Rafała Ciesielskiego, mają one jednak charakter historyczny, choć historia w tym, jak i wielu innych przypadkach, daje nam wielce pożyteczne wskazówki co do charakterystyki polskiego życia muzycznego i sposobów jego interpretowania. Debata krytyczna przełomu wieków XIX i XX oraz w okresie Międzywojnia, opisywana przez oboje badaczy, była na tyle żywotna i inspirująca, aby przyglądać się jej z uwagą i na tym tle rozważać sytuację, w której żyjemy i działamy.
Mam też wrażenie, że to, co zawiera się w specyfice krytyki artystycznej, a muzycznej w szczególności, w pewnej choć stopniu oddaje akapit jednego z tekstów, objętych prezentowanym tomem: „Krytykowi pozostaje każdorazowe budowanie języka specjalnego rodzaju, posługującego się wszystkimi rejestrami subiektywności, zbudowanego z takich środków wyrazu i instrumentów perswazji, które pozwolą uchwycić przynajmniej echo zdarzenia, rozpoznać i zinterpretować jego ślady przemierzające kulturę oraz mieć na uwadze, że krytyka jest jedną z najważniejszych form obecności i obiegu sztuki”. Tej kwestii poświęcam wiele uwagi, idąc niezdarnie tropem pewnej utopijnej myśli Rolanda Barthesa, że każde dzieło sztuki, dodam – każde zdarzenie artystyczne, domagają „osobnej nauki”, a z pewnością osobnego (również osobistego) języka.