Profesor Thomas Henle i zespół naukowców z Politechniki w Dreźnie odkryli aktywny składnik miodu z krzewu Manuka – methylglyoxal. Jest on odpowiedzialny za procesy antybakteryjne występujące tylko w niektórych miodach z Manuka. Methylglyoxal pojawia się na ogół we wszystkich miodach, jednak natężenie jego występowania na ogół waha się pomiędzy 0 a 10mg/kg. Natomiast methylglyoxal odkryty w miodach z Manuka występuje w natężeniu od 100mg/kg do 1000mg/kg!

Rodzaje nowozelandzkich miodów Manuka MGOTM

Oznaczenie Ilość metyloglyoxalu
MGOTM 30+ = UMF 5 min. 30 mg/kg
MGOTM 100+ = UMF 10+ min. 100 mg/kg – standardowa
MGOTM 250+ = UMF 15+ min. 250 mg/kg – podwyższona
MGOTM 400+ = UMF 20+ min. 400 mg/kg – wysoka
MGOTM 550+ = UMF 25+ min. 550 mg – bardzo wysoka

Sposób zażywania aktywnych nowozelandzkich miodów z krzewu Manuka:
- w celu poprawy trawienia: 1-2 łyżeczek 3 razy dziennie przed posiłkiem
- stosować zewnętrznie bezpośrednio na miejsce zmienione na skórze.

Układ trawienny:
• Nowozelandzki aktywny miód zdrowotny z krzewu Manuka jest wysoce skuteczny w zapewnianiu prawidłowego funkcjonowania układu trawiennego.

Witalność i wytrzymałość:
• Wzmacnia ogólny stan zdrowia i samopoczucia.

Odporność zimą:
• Miód z Manuka wzmacnia pracę układu odpornościowego.


Co to jest manuka?

Manuka (łac. Leptospermum scoparium) lub Drzewo herbaciane to krzew osiągający czasem rozmiary niewielkiego drzewa, typowy dla Nowej Zelandii i południowo-wschodniej Australii. Występuje na terenie całej Nowej Zelandii, jednakże najliczniej na suchym wschodnim wybrzeżu Północnej i Południowej Wyspy. W Australii roślinę tę można znaleźć w Tasmanii, regionie Wiktorii i Nowej Południowej Walii. Nazwa Manuka, pochodząca z języka Maori (mānuka), jest używana w Nowej Zelandii. Nazwa ‘drzewo herbaciane’ jest powszechna w Australii i tylko nieznacznie w Nowej Zelandii. Określenie to powstało dzięki Kapitanowi Cookowi, który parzył ‘herbatę’ z liści tego drzewa.

Manuka jest łatwo rozmnażającym się krzewem, który jest wytrzymały na bardzo trudne warunki glebowe. Krzew ten osiąga najczęściej wysokość od 2 do 5 metrów, ale może też osiągać rozmiary niewielkiego drzewa (do 15 m). Jest to roślina wiecznie zielona, o gęstym ugałęzieniu i małych, szpiczaście zakończonych liściach (o dł. 7-20 mm i 2-6 mm szerokości). Kwiaty są białe, gdzieniegdzie zaróżowione, o średnicy od 8 do 15 mm (rzadko do 25 mm), z pięcioma płatkami. Ich kształt przypomina gwiazdę.
Ten gatunek jest bardzo często mylony z inną, podobną odmianą – Kanuką. Najłatwiej je odróżnić po listowiu. Liście Manuki są szorstkie, natomiast Kanuki są gładkie. Drewno Manuki jest wytrzymałe i twarde; często wykorzystuje je się do robienia trzonków narzędzi. Dym z palonego drewna Manuka nadaje cudowny smak wędzonemu mięsu i rybom.

Wyciągi z liści Manuka były stosowane w problemach układu moczowego i zmniejszały gorączkę. Naparu z liści używano do inhalacji w przypadkach dolegliwości dróg oddechowych. Ciepły wywar z liści i kory Manuka stosowano w okładach na obolałe plecy, czy zmienione reumatycznie stawy. Liście i młode gałązki Manuka używane były w łaźniach parowych. Papkę otrzymaną z liści stosowano jako okład na zmienione fragmenty skóry, a także bezpośrednio na rany i skaleczenia, aby przyspieszyć zwalczanie infekcji i zredukować ryzyko zakażenia. Młode pędy żuto i połykano w wypadku ostrych biegunek. Kora, sok oraz gniazda nasienne Manuki także były wykorzystywane w leczeniu różnych dolegliwości.
Wynika z tego, że Manuka od zawsze była ważną rośliną zdrowotną, zarówno dla plemienia Maori, jak i dla wczesnych przybyszy z Europy, którzy w pierwszych latach osadnictwa polegali na wiedzy rdzennych mieszkańców w kwestii wykorzystywania roślin wspomagających naturalne leczenie.

Ogólnoświatowe zapotrzebowanie na produkty na bazie miodu z kwiatów Manuka zachęciło wielu pszczelarzy do uprawy tego krzewu. Obecnie produkty na bazie miodu Manuka obejmują nie tylko smakowite i zdrowe miody, ale także całą gamę kosmetyków pielęgnacyjnych, stworzonych z myślą o pięknej, młodej, zadbanej i zdrowej skórze.