MIÓD LIPOWY BIO CERTYFIKOWANY Z POLSKIEJ PASIEKI EKOLOGICZNEJ
Klemensa Kopera z Sosnówki - 700 G - słoik szkło Miód należy przechowywać w chłodnym, ciemnym i suchym miejscu.
Zarówno temp. powyżej 35ºC jak i światło (szczególnie promienie słoneczne), również kontakt z metalem niszczą zawarte w miodzie enzymy. One głównie odpowiadają za wartość antybiotyczną miodu.
Dobrze jest tez miód rozpuścić w letniej wodzie. Wtedy enzymy się aktywują i miód w takiej postaci jest znacznie bardziej aktywny biologicznie.
Dużą rolę w kształtowaniu konsystencji, ale również wyglądu miodu oraz przebiegu krystalizacji, odgrywa temperatura przechowywania. Proces krupienia składa się z dwóch faz: w pierwszej tworzą się małe kryształki (zarodki krystalizacji), spostrzegane jako lekkie zmętnienie całości, w następnej dochodzi do ich powiększenia.
Tworzenie się zarodków krystalicznych rozpoczyna się przy temp. 3ºC i jest kontynuowane przy temperaturze 5-8ºC. Podwyższenie temperatury wywołuję ich wzrost (najszybciej w temp. 13-17ºC). Spadek temp. do 0ºC wywołuje całkowite zahamowanie procesu krystalizacji.
Miody szybciej zarodkujące i w których powiększanie się zarodków jest gwałtowne mają po skrupieniu konsystencję smalcu (miód rzepakowy, miód wierzbowy). Pozostałe miody (gryczany) tworzą stosunkowo mało zarodków, co sprawia, iż dochodzi w nich (w temperaturze pokojowej) do wyosobnienia się dużych kryształów, które opadają na dno naczynia. Dochodzi do rozwarstwienia produktu na frakcję stałą i płynną. Przetrzymywane w temp. 10-15ºC krystalizują w miarę równomiernie, co w pewnym stopniu zapobiega dużemu rozwarstwieniu. Dzieje się tak na skutek wzrostu lepkości w niższych temperaturach, co uniemożliwia opadanie kryształków. Jeżeli po procesie krupienia ponownie upłynni się miód, to rekrystalizacja nie będzie już zależeć od odmiany miodu, a jej przebieg będzie nierównomierny, z pojawieniem się dużych kryształów i przestrzeni fazy płynnej.
Miód lipowy pozyskiwany jest przez pszczoły z kwiatów popularnie występującej w Polsce lipy drobnolistnej, oraz lipy szerokolistnej.
Wśród amatorów miodowej słodyczy miód lipowy uznawany jest za najlepszy. Wyróżnia się on nie tylko silnym aromatem przypominającym woń kwiatów lipy, ale i wyraźnie słodkim, dosyć pikantnym, lekko gorzkawym smakiem. Miód lipowy w stanie płynnym ma barwę od zielonkawożółtej do jasnobursztynowej, toteż konsystencją i barwą przypomina olejek rycynowy. Po skrystalizowaniu przybiera postać drobnoziarnistą, krupkowatą, zmieniając swoją barwę na białożółtą do złocistożółtej.
Miód czysto lipowy posiada dosyć ostry smak, oraz bardzo charakterystyczny i silny aromat przypominający zapach mięty. W skład miodu lipowego wchodzą związki występujące w jej kwiatach, tj. olejek eteryczny, flawonoidy (hesperytyna, hesperydyna, rutyna, izokwercytyna, tiliarozyd), związek triterpenowy tarakserol, glikozyd tiliacyna, garbniki, związki goryczkowe, saponiny. Stwierdzono także obecność kwasów organicznych oraz enzymów.
Miód lipowy znajduje szerokie zastosowanie nie tylko w odżywianiu, ale także w lecznictwie.
Jest stosowany w ostrych i przewlekłych chorobach przeziębieniowych, anginach, zapaleniu zatok, oskrzeli, w chorobach dróg moczowych, schorzeniach reumatycznych i nerwicach.
Miód lipowy jest zaliczany do miodów o wysokiej aktywności antybiotycznej.
Termin ważności miodu: lipiec 2016 r. 
