MIÓD GRYCZANY - Miód gryczany jest typowym ciemnym miodem letnim, patoka ma barwę herbacianej do brunatnej. Po skrystalizowaniu przyjmuje barwę brązową.
Przy dostępie światła w trakcie przechowywania miód staje się ciemnobrunatny, prawie czarny.
Krystalizuje powoli, przyjmując postać gruboziarnistą, niejednolitą. Wg normy dopuszczona jest na powierzchni cienka warstwa płynna.
Miody o dużej lepkości jak np. gryczany tworząc mniej zarodków krystalicznych, krystalizują wolniej i dają większe kryształki z tendencją do ich opadania na dno
i rozwarstwiania się. W temperaturze niżej 10-15oC miód gryczany krystalizuje więc
w miarę równomiernie.
Ma bardzo intensywny zapach kwiatów gryki.
Smak charakterystyczny: ostry, słodki i lekko „drapiący”.
Pod względem smaku i aromatu jest bardzo specyficzny i dlatego wyczuwalny jest
w miodach nawet z niewielką domieszką nektaru gryki.
W składzie chemicznym miodu gryczanego, stwierdza się dużą ilość fruktozy. Znaczne ilości magnezu, żelaza i innych biopierwiastków, co jest charakterystyczne dla ciemnych miodów.
Stwierdza się także stosunkowo dużą ilość witaminy C oraz witamin B.
Natomiast, mimo znacznej zawartości rutyny w zielu gryki (do 2%), w pozyskanym miodzie praktycznie nie stwierdza się jej. W procesie dojrzewania miodu związek ten ulega rozkładowi .
Miód gryczany odznacza się znaczną kwasowością, stwierdza się wyjątkowo dużą ilość białka. Jako miód letni bogaty jest w liczne enzymy
Badania przeprowadzone w Instytucie Pszczelnictwa w Puławach wskazują, że nawet po roku przechowywania tego produktu w temp. pokojowej, aktywność diastazy kształtuje się znacznie powyżej normy. Miód gryczany odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną - wartości inhibinowe 4 i 5.

MIÓD GRYCZANY POSIADA TAKIE WŁASNOŚCI JAK:

- DZIAŁA POMOCNICZO W SCHORZENIACH UKŁADU KRĄŻENIA

- WSPOMAGAJĄCO PODCZAS ZŁAMANIA KOŚCI (POMAGA ODBUDOWAĆ KOMÓRKI KOSTNE)

- POMAGA PRZY ZAPALENIU ZATOK

KRYSTALIZACJA i DEKRYSTALIZACJA MIODU - Krystalizacja jest procesem wyłącznie fizycznym, który w niczym nie zmienia składu chemicznego miodów pszczelich, a tym samym nie obniża ich walorów smakowych oraz wartości odżywczych i leczniczych.
Szybkość krystalizacji zależy od:
zawartości wody ( stopnia przesycenia)
stosunku glukozy do fruktozy
zawartości dekstryn.
Im więcej fruktozy i dekstryn miodowych tym wolniej zachodzi krystalizacja.
Optymalna temperatura krystalizacji przebiega w granicach 10-18oC.
Od temperatury przechowywania zależy nie tylko okres pozostawania miodu w postaci płynnej, ale i sam sposób krystalizacji ( wygląd krupca ).
Proces dekrystalizacji powinien być przeprowadzany w temperaturze do 45oC, najlepiej 42oC
( min. temperatura zanikania kryształków 41 oC), aby miód nie stracił swoich wartości enzymatycznych.
Ponowna krystalizacja upłynnionego miodu zależy od temperatury i czasu dekrystalizacji i zwykle taki miód krystalizuje nierównomiernie.

PRZECHOWYWANIE MIODU - Miód jest higroskopijny i łatwo chłonie zapachy, przechowuje się go w szczelnie zamkniętych pojemnikach, pomieszczeniu suchym, przewiewnym i chłodnym, temperatura przechowywania powinna być nie większa niż 18°C (zalecana),
a najlepiej w granicach 8°C - 10°C. Miód należy chronić przed słońcem ponieważ promienie słoneczne bardziej niż temperatura wpływają na obniżenie jego aktywności antybiotycznej.
Ogrzewanie próbek miodu wielokwiatowego przez 15 minut w temperaturze 65°C (badania OP
w Puławach) powoduje nieznaczny spadek aktywności antybiotycznej. Dopiero ogrzewanie próbek w temperaturze 80°C przez 15 minut pozbawia miód całkowicie jego właściwości antybiotycznych oraz w znacznym stopniu działaniu enzymów. Na ogół wysoka temperatura szkodzi miodom spadziowym mniej, niż miodom nektarowym.
Miody przechowywane w temperaturze pokojowej tracą po 6 miesiącach połowę swojej aktywności antybiotycznej, a po 1,5 roku zanika ona prawie całkowicie