Człowiek sam w sobie jest niepełny. Potrzebuje zarówno samotności, jak i wspólnoty. Chce, aby zauważono jego odrębność, ale także pragnie należeć do grupy, wnosząc w nią swój osobisty wkład. Dlatego z jednaj strony otwiera się na innych, pociągany przez wspólne duchowe wartości, z drugiej zaś zachowuje swoją niepowtarzalność i wolność, pozostając "światłem samym w sobie". W swoim kluczowym dziele, osadzonym mocno na fundamencie personalizmu, fenomenologii i aksjologii, Dietrich von Hildebrand twierdzi, że wspólnota nie jest tłumem ani bezkształtna masą. We wspólnocie, budowanej chociażby przez rozmowę, słuchanie i okazywaną miłość, człowiek znajduje spełnienie swoich istotnych skłonności.

Metafizyka wspólnoty, napisana trzy lata przed początkiem strasznego okresu sprawowania władzy przez Hitlera, stanowi zapis rozważań na temat wiecznych prawd o wspólnocie jako takiej, prawd, które niezależnie od czasu są wieczną miarą autentyczności i wartości wspólnot i państw.
prof. Josef Seifert