Niniejsza książka mieści się, pod względem poruszanej w niej problematyki, w obszarze zainteresowań pedagogiki kultury. Autor pyta w niej o współczesność, próbuje nadać zachodzącym w niej przeobrażeniom jakiś - na własny użytek zdefiniowany - sens, zastanawia się nad zadaniami edukacji, jakie z tych przeobrażeń mogą wynikać.
Próbuje się przyjrzeć pewnym aspektom współczesnej kultury okiem człowieka poszukującego w niej jakiejś - choćby paradoksalnej i nieciągłej - logiki, i zastanowić się na tym, jakie z tego obrazu mogą płynąć konsekwencje dla myślenia o edukacji. Kwestią interesującą go szczególnie jest kulturowa heterogeniczność, nieciągłość właśnie, stanowiąca o swoistej policentryczności (czy wręcz decentracji, braku centrum) współczesnego pejzażu kulturowego. Można powiedzieć, że mamy tu do czynienia z dość zasadniczą zmianą metafor orientujących myślenie o edukacji i kulturze.
Niniejsza książka jest krytycznym esejem: próbką, szkicem, zarysem problemu. Jest to jedynie zapis własnej próby rozumienia współczesnego „pejzażu medialnego” w kontekście zadań stawianych edukacji. Może jednak przyczynić się nieco do wzmożenia dyskusji na temat zadań edukacji w symulowanym przez telewizję świecie.
Wprowadzenie: Kultura i oddalenie
Część pierwsza
Historia, albo trzy historie
Upadek, czyli historia mityczna
Upodmiotowienie, czyli historia psychologiczna
Mówione, pisane, widziane: władza i dyskurs
De-naturalizacja, czyli krytyczna historia przedstawień
Część druga
Jednostka i społeczeństwo we współczesnym pejzażu medialnym:
ku teorii intermedialnej edukacji
Media i społeczeństwo
Telewizja, biznes i polityka
Polityka reprezentacji, czyli co jest (?) oczywiste
Mówione, pisane, widziane – raz jeszcze
Media, dystans i edukacja
Media, szkoła i konstrukcja świata społecznego
„Świat wspólny” i misja szkoły
Szkoła multimedialna
Edukacja jako medium dystansu
Kultura wizualna w edukacji krytycznej
Wymiary interwencji: kilka postulatów
pod adresem edukacji medialnej
Zakończenie, chyba bez konkluzji
Summary
Indeks
Bibliografia
