| Złoty medalik z cyrkonią szafirem syntetycznym i łańcuszkiem.
Karat – jednostka masy używana w jubilerstwie do określania wielkości kamieni i pereł. Także jednostka czystości złota (zawartości złota w stopie). Nazwa karat (przyswojona z języka fracuskiego carat, pochodząca od greckiego kerátion (κεράτιον) “owoc karoby”, poprzez arabskie qīrāṭ (قيراط) i włoskie carato) pochodzi od nazwy karoby, czyli drzewa o nazwie szarańczyn albo chleb świętojański. Ziarna szarańczynu mają masę około 0,2 g i z tego powodu na Bliskim Wschodzie służyły do ważenia kamieni szlachetnych. W układzie SI nosi nazwę karat metryczny (oznaczenie ct) i jest to jednostka stosowana wyłącznie do pomiaru masy kamieni szlachetnych. 1 karat = 0,2 g = 2 · 10-4 kg
Karat (ozn. ct) jest także określeniem zawartości złota w stopach (czystości stopu). 1 karat to 1/24 zawartości wagowej złota w stopie. Oznacza to, że złoto 24-karatowe to złoto czyste.
Kamienie syntetyczne Syntetyczne kamienie szlachetne (syntetyki) są krystalicznymi produktami wytworzonymi ręką ludzką, których właściwości fizyczne i chemiczne w dużym stopniu zgadzają się z własnościami prawdziwych kamieni szlachetnych, będącymi ich wzorcem.
Szafir – bardzo twardy minerał z gromady tlenków – niebieska odmiana korundu. Jest minerałem rzadkim. Nazwa pochodzi od gr. σάπφειρος sappheiros, w starożytności oznaczała przede wszystkim lapis-lazuli. Grecka nazwa została zapewne przejęta z języków semickich (hebr. sappir). Tworzy najczęściej kryształy o postaci pseudoheksagonalnych słupów (o przekroju sześciobocznym) i bipiramid. Na ścianach kryształów często wykazuje poprzeczne zbrużdżenia. Jest kruchy, przezroczysty, często wykazuje podzielność wykorzystującą płaszczyzny zbliźniaczeń. Spotykane są też szafiry o innych barwach: biały, bezbarwny (leukoszafir), jasnoróżowy, czerwonawy, pomarańczowoczerwony (paparadża tzw. hiacynt), purpurowy, fioletowy (ametyst wschodni), fioletowoniebieski (szafir kaszmirski), zielony (szmaragd wschodni), jasnoniebieski (akwamaryn wschodni), szary, brunatny, czarny. Znane są też odmiany dwubarwne (szafir arbuzowy) oraz wykazujące asteryzm – szafir gwiaździsty. Barwę powodują domieszki żelaza, tytanu, magnezu, wanadu, chromu. Domieszka żelaza dwuwartościowego (Fe2+) lub trójwartościowego tytanu (Ti3+) nadaje szafirowi najbardziej typową barwę niebieską, trójwartościowe jony żelaza (Fe3+), zależności od ilości barwią go na żółto i zielono, jony chromu (Cr3+) na czerwono a dodatek wanadu (V4+) na fioletowo. Niektóre odmiany wykazują pleochroizm a nawet luminescencję.
źródło: artykuł [Szafir] w Wikipedii, licencja:[GNU FDL], autorzy: [wikipedyści] |
