Medal "Za zdobycie Wiednia" (ros. Медаль «За взятие Вены») – radzieckie odznaczenie wojskowe. Medal "Za zdobycie Wiednia" został ustanowiony dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 9 czerwca 1945 dla nagrodzenia wszystkich bezpośrednich uczestników szturmu i zdobycia Wiednia podczas II wojny światowej. 31 sierpnia 1945 zatwierdzono zarządzenie o zasadach jego nadawania. Zgodnie z regulaminem medal mogli otrzymać: żołnierze jednostek, związków taktycznych i instytucji Armii Radzieckiej, Floty Wojennej, NKWD i NKGB bezpośrednio uczestniczący w szturmie i zdobyciu Wiednia w okresie od 16 marca do 13 kwietnia 1945 organizatorzy i dowódcy operacji wiedeńskiej Do 1995 Medalem "Za zdobycie Wiednia" nagrodzono ok. 277.380 osób. Postanowieniem Rady Najwyższej z 5 lutego 1951 zezwolono na zatrzymywanie medalu przez rodzinę w razie śmierci odznaczonego, zamiast zwracać państwu. Odznaką Medalu "Za zdobycie Wiednia" jest wykonany z mosiądzu krążek o średnicy 32 mm. Na awersie medalu znajduje się napis w trzech wierszach: ЗА / ВЗЯТИЕ / ВЕНЫ (pol. "ZA ZDOBYCIE WIEDNIA"). Nad napisem umieszczona jest mała pięcioramienna gwiazda, a pod nim – gałązka laurowa. Na rewersie jest data zdobycia Wiednia w trzech wersach: 13 / АПРЕЛЯ / 1945 (13 kwietnia 1945), a powyżej pięcioramienna gwiazda. Wszystkie elementy są wypukłe. Medal zawieszony jest na metalowej pięciokątnej blaszce obciągniętej wstążką koloru niebieskiego szerokości 24 mm z granatowym paskiem szerokości 8 mm pośrodku. Medal nosi się na lewej piersi w kolejności po Medalu "Za zdobycie Królewca".