MEDAL MORSKI

Medal Morski został ustanowiony dekretem Prezydenta RP na Uchodźstwie w Londynie w dniu 3 lipca 1945 roku.

Był nadawany marynarzom Marynarki Wojennej i Polskiej Marynarki Handlowej za rzetelną służbę na morzu w czasie II wojny światowej.

Medal mógł być nadany po raz pierwszy marynarzowi, który przez okres 6 miesięcy był faktycznie zaokrętowany na biorących udział w operacjach bojowych okrętach Rzeczypospolitej, uzbrojonych statkach wcielonych do Marynarki Wojennej lub okrętach i statkach państw sprzymierzonych albo przez okres 1 roku na takich okrętach i statkach nie przebywających stale w warunkach operacyjno – bojowych.

Przy następnych nadaniach okres ten wynosił 1 rok. Okres służby liczono od dnia 1 września 1939 roku.

Medal mógł być nadawany czterokrotnie.

Medal był nadawany przez Prezydenta RP na Uchodźstwie i z jego upoważnienia Naczelnego Wodza, który z kolei we wrześniu 1945 roku upoważnił do nadawania medalu Szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej.

Medal ten nie został przejęty do systemu odznaczeń PRL. Dopiero ustawą z dnia 16 października 1992 roku Medal Morski uznano za polskie odznaczenie państwowe o charakterze wojskowym, jednocześnie uznając jego nadawanie za zakończone z dniem 23 grudnia 1992.

Odznaką medalu był krążek wykonany z białego metalu o średnicy 36 mm.

Na awersie jest umieszczony znak Polskiej Marynarki Wojennej – prawa ręka z bułatem w otoku wieńca z liści wawrzynu.

Na rewersie jest napis w trzech wierszach: POLSKA / SWEMU / OBROŃCY. Ponad napisem i pod nim są liście dębu.

Wstążka medalu ma szerokość 37 mm i jest koloru ciemnoniebieskiego z dwoma białymi paskami o szerokości 2 mm w odległości 5 mm od brzegu. Kolejne nadania medalu zaznaczano poprzez umieszczenie okucia w postaci listewki wykonanej z białego metalu o szerokości 5 mm ozdobionej splotem liści dębowych.