Debiutancki album niemieckiego kompozytora Martina Julesa - "Herbstlaub" - był arcydziełem mistycznego ambientu. Jego następca - "Les Fleurs" - nie ustępuje eterycznym pięknem swemu poprzednikowi. O ile, jednak pierwsza płyta wyrastała z nastroju jesiennej zadumy, to ta najnowsza, oddaje klimat budzącej się do życia wiosny.

Kompozycje Julesa wyrastają w prostej linii z twórczości religijnych minimalistów muzyki współczesnej - przede wszystkim Arvo Parta, ale też Mikołaja Góreckiego. Poddane zostają one jednak obróbce dźwiękowej, typowej dla laptopowej elektroniki. Niemiecki kompozytor zapętla pojedyncze frazy akustycznych instrumentów w powtarzalne motywy o hipnotycznym charakterze, podszywając je ambientowymi plamami cyfrowych brzmień. Słychać tu przede wszystkim rozedrgane dźwięki harfy ("La Digitale Pourpre"), ale też gitary ("Datura") i wibrafonu ("Oeillet Sauvage"). Kiedy akustyczne brzmienia nikną - pojawiają się powracające fale syntetycznych szumów, zza których wyłaniają się momentami symfoniczne smyczki ("Coeur Saignant") lub postrzępione uderzenia perkusjonaliów ("Gueule De Loup") czy mroczne pochody basu ("Coquelicot"). Opus magnum tej płyty umieszczone zostaje na końcu - to, jakby wyjęta z ram czasu przez swą niekończącą się powtarzalność, kompozycja "Oeillet En Delta" - zaloopowane dźwięki wibrafonu, wkraczające w niepojęte piękno transcendencji.