Mamut włochaty, zwany także mamutem tundrowym, był genetycznie podobny do współczesnych słoni, zwłaszcza słoni indyjskich.
Większość mamutów padła w okresie pleistocenu (12000 lat temu), a ostatnie okazy karłowatych gatunków wymarły do 1700 r.p.n.e.
Dorosły mamut włochaty miał około 3-3.7m wysokości od ziemi do kłębu i ważył około 6-8 ton. Najwcześniej zapisaną wzmiankę o mamutach znaleziono w chińskiej księdze ceremonialnej z czwartego wieku.
Mamuty włochate miały grubą warstwę kudłatej sierści, a każdy włos miał do 90 cm długości.
Stąd pochodzi ich nazwa "mamuty włochate" i dzięki temu mogły przetrwać mrozy epoki lodowcowej.
Miały małe uszy, jeżeli porównać je z uszami dzisiejszych słoni o długości 1,8 m; największe znalezione do tej pory ucho mamuta miało tylko 30.
Ci wymarli gigantyczni członkowie rodziny słoni byli roślinożercami.
Mamut musiał spożywać ogromne ilości roślin, aby przeżyć.
Przyczyna wyginięcia mamutów włochatych u schyłku ostatniej epoki lodowcowej jest ciągle nieznana.
Prawdopodobnie nie potrafiły zaadaptować się do zmian połączonych z ociepleniem klimatu i zostały wybite przez myśliwych.
Jak wiadomo nieco pozamarzanych padlin znaleziono na północy Ameryki północnej i w północnej Eurazji, a najlepiej zachowane okazy – na Syberii.