---

Stan okładki: dobry (-), okładka pożółkła, zakurzona i zabrudzona, posiada niewielkie ślady zagięć oraz ślady zabrudzeń, grzbiet nieznacznie przetarty na krawędziach.

Stan kartek: kilka kartek posiada niewielkie ślady drobnych zabrudzeń i/lub zagięć, pozostałe czyste, pożółkłe i lekko pożółkłe (różny rodzaj papieru), jedynie od strony zewn. krawędzi kartki są nieznacznie zakurzone i zabrudzone.

---

Książka jest częściowo rozklejona pomiędzy okładką a blokiem kartek oraz pomiędzy ostatnią kartką tekstu a pierwszą kartką tablic znajdujących się na końcu książki.

W książce znajduje się kilkadziesiąt zdjęć i reprodukcji cz.b. wraz z opisem prezentowanych zabytków.

Książka została wydana w cyklu prezentacji Zbiorów Czartoryskich w Krakowie, zgromadzonych i eksponowanych w Muzeum Narodowym w Krakowie, wg stanu z roku wydania książki.

"Pochodzenie kolekcji. - Zbiory Czartoryskich posiadają niewielką kolekcję włoskich majolik, interesującą ze względu na pewną całość, jaką stanowi, i ze względu na to, że okres, który reprezentuje, uchodził i uchodzi za najświetniejszy w dziejach ceramiki włoskiej. Dzieje powstania kolekcji nie są dokładnie znane; kilka sztuk stanowiło własność Władysława Czartoryskiego już przed 1869 rokiem, a część kolekcji została nabyta w latach późniejszych z pierwszorzędnych zagranicznych zbiorów (d`Azeglio - Londyn, monsignore Cajani - Rzym, Dutuit - Rzym). Co do pozostałych sztuk, to pochodzenie ich nie jest znane.

Nazwa. - Pod nazwą majolika rozumieć należy naczynia z gliny wypalonej o polewie nieprzezroczystej, cynowej, wyrabiane we Włoszech i innych krajach europejskich głównie w XV i XVI w. Nazwa ta na określenie tego rodzaju wyrobów utrzymała się do dziś we Włoszech, podczas gdy we Francji i Holandii noszą one miano fajansów, poczynając od końca XVI w. Pierwszy użył jej Cipriano Picolpasso w r. 1548, w traktacie I tre libri dell`arte del vasaio (Trzy księgi o sztuce garncarza) wyłącznie dla naczyń pokrytych polewą o odblasku metalicznym, naśladującym wyroby hiszpańskie; później rozszerzyła się na wszelką ceramikę o polewie cynowej.
Nazwa etymologicznie ma się wywodzić od nazwy wyspy Majorki, jednej z wysp Balearskich na Morzu Śródziemnym, która stanowiła punkt zbiorczy ceramiki hiszpańskiej, przeznaczonej na eksport do miast włoskich w XIV i XV w.

Technika. - Naczynie z gliny, wykonane na kole, lub ręcznie, podsusza się w cieniu, po czym z zachowaniem wielu ostrożności wypala w piecu garncarskim w temperaturze około 850 stopni. Po wypaleniu powstaje tzw. biscuit, naczynie o ścianach porowatych i przepuszczalnych, barwy różowo-żółtawej, czerwonawej czy szarej, zależnie od rodzaju użytej gliny.
Doskonały biscuit powinien być ścisły, lekki i dźwięczny. Takie naczynia jednak spotyka się stosunkowo dosyć rzadko. Biscuit podlega dalszym starannym zabiegom polewania i wypalania. Cel polewy jest dwojaki: praktyczny - uczynienia naczynia nieprzepuszczalnym dla cieczy, oraz artystyczny - stworzenia powierzchni pod dekorację malowaną. (...)"

Zapraszamy do udziału w licytacji!

---

Zdjęcia: