|
Maja Berezowska, właściwie Maria Berezowska (1[zasłonięte]898-19), polska malarka, scenograf. W dwudziestoleciu międzywojennym zdobyła sławę jako autorka grafik, a przede wszystkim ilustracji w różnych czasopismach (Cyrulik Warszawski, Szpilki). 1[zasłonięte]933-19 przebywała w Paryżu, gdzie odnosiła sukcesy jako rysowniczka i karykaturzystka w pismach: Le Figaro, Ici Paris, Le Rire.
Do 1939 współpracowała sporadycznie z teatrami, najczęściej projektując kostiumy dla gwiazd rewii i kabaretów, m.in. dla H. Ordonówny, Z. Pogorzelskiej. Zaprojektowała też kostiumy dla kabaretu Różowa Kukułka w Poznaniu (1[zasłonięte]931-19), scenografię do programu Mira i satyra w warszawskim kabarecie Teatr 13 Rzędów (1[zasłonięte]936-19).
W czasie II wojny światowej osadzona na Pawiaku, a od 1942 w obozie Ravensbrück, zajmowała się nadal twórczością plastyczną, m.in. projektując lalki do szopki wystawianej w obozie. Zabrana przez Czerwony Krzyż do Sztokholmu, miała wystawy w Szwecji i Danii, w 1946 wróciła do Warszawy, gdzie oprócz współpracy z czasopismami (Teatr, Przekrój, Szpilki) częściej zajmowała się projektowaniem scenografii dla teatrów.
Autorka ilustracji do dzieł literatury światowej i polskiej, a także licznych scenografii do spektakli: Zemsta A. Fredry w Teatrze Polskim w Poznaniu (1959), Verbum nobile S. Moniuszki w Operze Objazdowej (1965), Jadzia wdowa W. Ruszkowskiego w teatrze Komedia w Warszawie (1967), Damy i huzary A. Fredry w Teatrze Ziemi Łódzkiej (1976). W latach 1[zasłonięte]964-19 zaprojektowała wiele kostiumów do znanych bajek: Kopciuszek, Czerwony Kapturek, Śpiąca królewna, wystawianych w całej Polsce. Wykonała też kilka projektów programów teatralnych. Po wojnie odbyło się w Polsce kilkadziesiąt wystaw prezentujących jej prace malarskie.
|
