Prezentowana tu Czytelnikowi monografia twórczości Kofflera nie może z natury rzeczy zaprezentować zamkniętego stanu źródeł (kilka kompozycji Kofflera uznać należy za zaginione), ale sytuacja na tym polu wydaje się już dostatecznie ustabilizowana, by takie badania syntetyczne podjąć. Celem tej książki musiała się więc stać najpierw źródłowa dokumentacja twórczości Kofflera. Wiele jego kompozycji zaprezentowano tu po raz pierwszy, a katalog utworów kompozytora zawiera tytuły dzieł, o których dotychczas nic nie wiedziano. Obszerna część druga przynosi - obok katalogu twórczości muzycznej - możliwie najbardziej szczegółowe kalendarium związane z życiem, działalnością i recepcją Kofflera do początku lat czterdziestych. Mam nadzieję, iż stanowić ono będzie punkt wyjścia dla dalszych badań biograficznych, które w pierwszym rzędzie winny wyjaśnić okoliczności śmierci rodziny Kofflerów. Nie dotykam w tej pracy szczegółowych zagadnień związanych z działalnością pisarską kompozytora, której poświęcał on najwięcej czasu i energii. Problematyka ta wymaga oddzielnej publikacji. W niniejszej książce rozważam także problem dotąd nawet nie postawiony: źródeł, definicji i przemian stylu Kofflerowskiego. Jakkolwiek kilka jeszcze utworów tego kompozytora uznać należy za zaginione, to ocalały dorobek twórczy Kofflera umożliwia sformułowanie kilku wniosków dotyczących jego indywidualnego stylu. Twórczość ta rozpościera się w niewielkim interwale 24 lat: pomiędzy 1917 a 1941 rokiem. Zasadniczym problemem związanym z analizą przemian stylu jest periodyzacja. W przypadku muzyki Kofflera można zaakceptować kilka różnych kryteriów. Należy do nich w pierwszym rzędzie kryterium biograficzne, związane z istotnymi datami w politycznej historii Europy: lata 1918 i 1939 tworzyłyby cezury, wokół których ogniskowałyby się ważne przemiany - rozpoczęcie fazy modernistycznej z jednej, i wkroczenie w wojenną twórczość socrealistyczną z drugiej strony. Z kolei z teoretyczno-muzycznego punktu widzenia cezura może zostać postawiona inaczej: zgodnie z datą przejęcia przez Kofflera techniki dodekafonicznej (1926) i momentem jej porzucenia (1940). Z punktu widzenia techniki kompozytorskiej cezura może być więc ustanowiona wraz z początkiem "komponowania za pomocą dwunastu dźwięków" i w takiej periodyzacji nacisk zostałby położony na ważne dla muzyki europejskiej I połowy XX wieku kwestie "nowej muzyki". [Fragment wstępu książki]