Charakterystyka pracy poświęcona jest twórczości współczesnych filozofów francuskich (Sataille`a, Levinasa`, Sartre`a, Marleau-Ponty`ego, Levi-Straussa, Althissera, Faucaulta, Arona, Lacana, Łyotarda , Deleuz`a i Derridy). Stanowi pewną syntezę porządkującą główne propozycje filozoficzne, jakie pojawiły się we Francji po II wojnie światowej. Obszar zainteresowań książki obejmuje główne nurty powojennej filozofii francuskiej: egzystencjalizmu, strukturalizmu i tzw. postmodernizmu. Autorka zastosowała ciekawy pomysł interpretacyjny, który pozwolił na ujawnienie problematyki zespolającej różnych myślicieli, polegający na analizie stosunku badanych myślicieli do pojęcia dialektyki jako sposobu interpretacji świata, w którym operuje się koncepcją całości jako celem przemian, możliwością jej uzyskania w świecie, koncepcją sprzeczności i negacji jako elementów różnicujących całość i ulegających w niej zniesieniu. Rozprawa przekonywująco dowodzi, że stosunek do dialektyki, dążenie do jej przystosowania do współczesnej myśli, dążenie do zrewidowania i przekształcenia dialektycznej tradycji, stanowi kwestię inspirującą różne nurty myśli francuskiej i różne zainteresowania poszczególnych myślicieli. Pojęcie dialektyki wiąże się oczywiście z Heglem i heglizmem jako sposobem myślenia. Autorka wykazuje, że w myśli francuskiej heglizm jest traktowany w sposób symboliczny. Pomysł metodologiczny odniesienia myśli francuskiej do pojęcia dialektyki zarysował ciąg problemowy, który tworzą : formy krytyki dialektyki, problem sprzeczności i negacji. Końcowy etap krytyki pojęcia dialektyki, to próba usunięcia dialektycznej więzi tożsamości i różnicy w opisie każdej rzeczy przez artykulację tzw. `różni`, czyli rozproszenia i całkowitej nieporównywalności jako zasady ontologicznej.

książka nawet nie czytana

możliwy odbiór w Warszawie