„Trio - wykonane przez Seweryna Śnieckowskiego, Teofila Rudnickiego i Bazylego Orłowa na początku września 1945 r. w Krakowie - wzbudzić miało 'sądy bardzo sprzeczne”. Tak przynajmniej relacjonował odczucia słuchaczy Stefan Kisielewski w swojej recenzji, osobiście zaliczając utwór do „dzieł patrzących w przyszłość", awangardowych, jego autora zaś - do osób budzących wyjątkowe nadzieje. „A może w swojej powolnej i metodycznej, gromadzącej materiał pracy, u której podstawy leży jakiś, skoncentrowany, skupiony ogień, nie stworzył on jeszcze utworu syntetycznego, w którym dałby wreszcie całkowicie wyrażone swoje „credo”? (...). Trio to utwór laboratoryjny, etiuda twórcza, ukazująca pewne elementy, z których Lutosławski buduje swoje dzieło: aptekarski rygoryzm formalny i własny, absolutnie indywidualny, uwarunkowany jakąś zasadniczą choć utajoną koniecznością świat współbrzmień. Ten właśnie świat harmoniczny każe mi widzieć w Lutosławskim autora, który może stworzyć dzieła o najwyższym dla rozwoju muzyki współczesnej znaczeniu."

[Stefan Kisielewski: „Festiwal Polskiej Muzyki Współczesnej w Krakowie”. W: „Ruch Muzyczny” 1945 nr 1, str. 25]