Ludzie stamtąd to najważniejszy zbiór nowelistyczny w dorobku Marii Dąbrowskiej, autorki takich dzieł jak Uśmiech dzieciństwa, Noce i dnie, Gwiazda zaranna, Szkice o Conradzie, czy Przygody człowieka myślącego. W Ludziach stamtąd, które ukazują się teraz w wersji audio w interpretacji Marka Konopczaka, autorka, w ośmiu wybitnych opowiadaniach, ukazuje świat swojego dzieciństwa, ale nie z perspektywy dworu, tylko służby folwarcznej: służących, stangreta, bandosów, owczarza, czy świniarki. W swoim zbiorze poruszyła najważniejsze zagadnienia egzystencji człowieka, takie jak namiętna miłość (Łucja z Pokucic, Dzikie ziele), samotność i poszukiwanie sensu istnienia (Tryumf Dionizego), czy też gorycz starości i dramat śmierci (Zegar z kukułką).
Maria Dąbrowska z Szumskich (1[zasłonięte]889-19)
Powieściopisarka, publicystka, autorka dramatów i przekładów. Urodziła się 6 X 1889 w Russowie pod Kaliszem, zmarła 19 V 1965 w Warszawie. Pochodziła z zubożałej rodziny ziemiańskiej - ojciec pisarki, Józef Szumski, były powstaniec 1863 roku, pracował jako administrator majątków ziemskich. Maria uczyła się na prywatnych pensjach żeńskich w Kaliszu i Warszawie, od 1907 zaś studiowała nauki przyrodnicze, socjologię oraz filozofię w Lozannie i Brukseli, gdzie uczestniczyła w działalności niepodległościowego stowarzyszenia młodzieży polskiej "Filarecja". Od 1920 roku publikowała artykuły publicystyczne w wielu czasopismach, m.in. w "Gazecie Kaliskiej" i "Zaraniu", od 1913 także pierwsze opowiadania. W 1922 wyszła za mąż za Mariana Dąbrowskiego, emigracyjnego działacza PPS, w czasie pierwszej wojny światowej korespondenta prasowego przy I Brygadzie Legionów Polskich (zm. 1925). Ideowo związana z ruchem spółdzielczym, w 1913 przebywała w Londynie jako stypendystka Towarzystwa Kooperatystów. W czasie I wojny światowej współredagowała pisma "Chłopska Sprawa" i "Polska Ludowa". Po wojnie pracowała przez kilka lat jako referent w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych. Brała aktywny udział w ruchu ludowym i spółdzielczym, angażując się w organizowanie oświaty. Uczestniczyła w pracach ZZLP i PEN Clubu. Należała do grupy postępowych działaczy i pisarzy inicjujących akcje protestacyjne przeciwko ograniczaniu swobód obywatelskich; na znak protestu w 1935 roku odmówiła przyjęcia Złotego Wawrzynu, a w rok później członkostwa Polskiej Akademii Literatury. W czasie okupacji przebywała głównie w Warszawie, biorąc udział w konspiracyjnym życiu literackim. Po wojnie uczestniczyła w pracach PEN Clubu, m.in. jako wiceprezes Zarządu Głównego. W 1957 otrzymała doktorat honoris causa UW. W 1964 należała do sygnatariuszy "Listu 34" pisarzy i uczonych w obronie wolności słowa. Za całokształt twórczości literackiej otrzymała w 1955 Państwową Nagrodę I Stopnia. Odznaczona była m.in. Krzyżem Oficerskim (1952) oraz Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą (1954) Orderu Odrodzenia Polski.
