Lubczyk Ogrodowy
(Levisticum officinale)
Mrozoodporna bylina z rodziny selerowatych (Apiaceae).
Pochodzi z Europy i Azji bądź Afganistanu i Iranu.
Jest jedynym przedstawicielem rodzaju lubczyk.
Może osiągnąć nawet do 2.5 m wysokości.
Roślina najpierw rozwija rozetę z liści i łodyg, zaś późną wiosną rozwija pęd z kulistymi, zielono-żółtymi kwiatostanami
na szczycie łodygi. Łodygi i liście są lśniące i również
żółto-zielone. Kwitnie od czerwca do sierpnia.
Owoce dojrzewają we wrześniu.
Uprawiany od czasów starożytnego Rzymu i Grecji.
Dodawano go do niektórych potraw już w czasach
starożytnego Rzymu. Od dawna uprawiany w całej Europie (uprawę rozpowszechnili w średniowieczu benedyktyni),
liście wykorzystywano jako zioło, przyprawę i afrodyzjak, korzenie jak warzywo, a nasiona jako przyprawę
(zwłaszcza w południowej Europie).
Świeżych liści można używać do przyprawiania sałatek lub zup
(uwydatnia smak bulionu), korzenie mogą być spożywane (gotowane) jak warzywo lub starte (świeże) używane w sałatkach. Smak i zapach ma bardzo podobny do selera.
Jest głównie używany jako przyprawa do potraw
najczęściej w południowej Europie
(korzeń, liście, łodygi i owoce, mają ten sam mocny smak).
W kuchni niemieckiej jest używany do potraw sezonowych
z gotowanymi ziemniakami. W kuchni włoskiej w Ligurii jest stosowany do przygotowania specjalnych sosów pomidorowych zawierających także oregano i rutę.
Zielone części i korzenie są używane jako przyprawa do sałatek, do sosów grillowych i zwyczajnych, zup, warzyw,
potraw z ryżu, zbóż. Wyjątkowo dobry smak
ma silny bulion z dodatkiem szczypty lubczyku.
Jego aromat doskonale pasuje, do rozwoju smaku octu.
Obecnie jest składnikiem wielu mieszanek ziołowych,
przyprawy "Maggi", kostek bulionowych i zup błyskawicznych.
W niektórych krajach bywa używany do parzenia herbaty
z miodem. Używa się go do wyrobu nalewki zwanej kordiałem.
W Wielkiej Brytanii, nalewka z lubczyku mieszana z brandy w stosunku 2:1 pijana jest tradycyjnie w zime. Łodygi są puste
w środku i używa się ich jak słomek do Krwawej Mary.
Nasiona rośliny, mimo iż są znakomitą przyprawą, są rzadko spotykane na rynku, mogą być używane podobnie do nasion kopru włoskiego. Lubczyk ma szczególne znaczenie w żywności dietetycznej wraz z koperkiem i bazylią.
Lubczyk jest drugi po kaparach
pod względem zawartości kwercetyny.
Gdy liście są wysuszone powinny być przechowywane
w szczelnych pojemnikach, chronione przed światłem
i wilgocią (są higroskopijne).
Nie jest zalecane stosowanie w czasie ciąży.
Olejek lubczykowy ma od dawna zastosowanie w niektórych kompozycjach perfum. Korzeń może być używany
jako dodatek do kąpieli.
Surowiec zielarskim jest korzeń który zbiera się jesienią
w drugim i trzecim roku wegetacji. Istnieją dowody na to,
że korzenie są silnie toksyczne do fazy kwitnienia.
W medycynie ludowej stosowany w nieżytach górnych dróg oddechowych jako środek wykrztuśny, jako lek pobudzający krwawienie miesiączkowe, a także zwiększający libido.
Spożywanie korzeni lubczyku jest korzystne dla wątroby, pęcherzyka żółciowego, nerek, leczy otyłość, reumatyzm.
Przetwory z lubczyku łagodzą też bóle menstruacyjne.
Nasiona, liście i korzenie utrudniają pochłanianie wody
i ułatwiają usuwanie toksyn.
Roślina jest pomocna przy odchudzaniu.
Korzeń ma działanie przeciwdrgawkowe,
uspokajające i wykrztuśne.
Lubczyk łagodzi problemy trawienne.
Jest silnym diuretykiem.
Herbata z lubczyku stosowana na rany działa antyseptycznie,
pita - stymuluje trawienie.
Napary i odwary z korzeni pobudzają apetyt,
łagodzą kolki jelitowe, mają działanie wiatropędne,
moczopędne, wykrztuśne i są uznane w kilku europejskich farmakopeach. Polecany w chorobach dróg moczowych
oraz schorzeniach przebiegających ze zmniejszeniem
wydalania moczu. Odwar z korzenia lubczyku
wykorzystywany jest w przypadku nieżytów
dróg moczowych i niewydolności nerek.
Cena za sztukę na Kup Teraz
dotyczy ponad 100 nasion.
Zone5 Zone6 Zone7 Zone8 Zone9
