“Pamiętam, że jako młody mieszkaniec dzielnicy Overtown często widywałem okolicznych alkoholików, którzy kręcili się przy jednym z tutejszych sklepów monopolowych. Przechodząc obok, zawsze czułem niepokój. Mieli pustkę w oczach, pokładali się na chodniku, cuchnęli moczem pomieszanym z alkoholem. Byli dla mnie ludzkimi wrakami.

Niektórzy z uczniów urywali się z lekcji i przychodzili tam, prosząc o parę łyków z butelek owiniętych w papierowe torby na zakupy. Wewnętrzny głos kazał mi trzymać się z daleka od tych ludzi, od ich martwoty i kiepskich trunków, pozbawiających ich resztek życia.

— Nigdy nie będziesz taki jak oni — mówił mój wewnętrzny głos.

Ów głos był niezwykle silny. Musiał taki być. Gdzieś w głębi ducha miałem pewność tego, że moje życie będzie zupełnie inne. Czułem to, chociaż dziesiątki osób z mojego środowiska próbowały zmienić swoje życie. Nie podołali. Wielu zdało maturę i zaczęło studiować. Byli na dobrej drodze do lepszego życia, lecz — pozbawieni psychicznego przygotowania do osiągnięcia sukcesu — powracali do dawnego stylu życia. Dziedzictwo dzielnicy Overtown siedziało w nich, pomimo zmiany otoczenia [...].

Pewnego wieczoru wprosiłem się do jednego z bogatszych domów w dzielnicy. Było tuż po szkolnym przedstawieniu. Kilku zamożnych uczniów pochodzących z eleganckiej dzielnicy Miami Beach zaproponowało, że odwiozą mnie do domu. Nie chciałem, żeby zobaczyli, w jak podłych warunkach żyję, więc poprosiłem ich o wysadzenie mnie naprzeciw okazałej rezydencji jednego z lekarzy. Rezydencja ta od zawsze wzbudzała mój zachwyt. Mój prawdziwy dom znajdował się w zupełnie innym kierunku.

Koledzy byli pod ogromnym wrażeniem. Nalegali, żebym wpuścił ich do środka. Zapytali, czy mogą popływać w basenie. Nie zgodziłem się. Nie chcieli odjechać. Kręcili się wokół i hałasowali. Zapragnąłem zmyć się stamtąd, zanim pojawi się policja. Miałem nadzieję, że odjadą sobie, a ja spokojnie udam się na przystanek autobusowy.

Dom, o którym mowa, był skromny jak na tamtejszą okolicę. Byłem wówczas bardzo biedny. Wystarczyło, że mijałem jakikolwiek bank, a w jakiś tajemniczy sposób uruchamiał się alarm przeciwwłamaniowy. Chcąc pozbyć się kolegów, zacząłem z wolna iść w kierunku frontowych drzwi.

— W porządku, chłopaki. Trzymajcie się. Do jutra.

Ku mojej konsternacji koledzy okazali się bardzo dobrze ułożonymi młodymi ludźmi.

— W takim razie poczekamy tu, aż wejdziesz bezpiecznie do środka i zapalisz światło.
— Nie, nie. To nie jest dobry pomysł — protestowałem. — Domy w tej okolicy są bacznie strzeżone. Ktoś mógłby zawołać policję, widząc, jak obcy samochód kręci się tutaj przez jakiś czas. Lepiej już pójdę. Nic mi nie będzie. Poza tym muszę jeszcze skoczyć do ogrodu i wziąć klucz ze schowka.

W końcu odjechali. Podszedłem powoli do drzwi domu, na wypadek gdyby przyszło im do głowy pokrążyć tam jeszcze przez chwilę, a następnie pognałem jak szalony w kierunku autobusu. Następnego dnia cała szkoła mówiła tylko o mnie.

— Wiecie, jaką wypasioną chatę ma ten Les Brown? — mówili.
— Jeszcze nie — pomyślałem. — Ale możliwe, że kiedyś tak będzie.„Les Brown, "Live Your Dreams. Urzeczywistniaj swoje marzenia"

“Idź za swoim marzeniem

Posiadanie marzenia to pierwszy krok na drodze ku jego realizacji. Kiedy już uporasz się z przeszłością, zaakceptujesz siebie samego oraz zobowiążesz do samospełnienia, następnym krokiem będzie puszczenie wodzy fantazji. Zaplanuj podróż ku marzeniom. Wyobraź sobie ich realne spełnienie. Kiedy już ośmieliłeś się zamarzyć o czymś, podążanie w kierunku spełnienia tej rzeczy stanie się koniecznością . W przeciwnym razie marzenie zacznie zżerać cię od środka. Nic nie zabija nas tak, jak świadomość tego, że posiadało się marzenie, które nigdy nie doczekało się spełnienia. Uznaj zatem, że podążanie ścieżką marzeń jest koniecznością.

Jose Ortega y Gasset powiedział kiedyś, że „ludzkie życie w swej naturze musi być czemuś oddane”. Brak konkretnych celów powoduje, że nasze zawodowe, prywatne oraz duchowe życie polega na rozglądaniu się dokoła. Nie jesteśmy aktywnie zaangażowani w ten świat. Nie mieć celu to tak, jak stać z bagażem przy kasie biletowej i nie wiedzieć, dokąd chce się lecieć.

— Dokąd lecimy, proszę pana? — pyta życie.
— Kurczę, nie wiem — odpowiadamy.

Nie znając ani kierunku, ani celu swej podróży, nie dostaniesz biletu.„Les Brown, "Live Your Dreams. Urzeczywistniaj swoje marzenia"