WSTĘP.
Pierwsze przykazanie Boże nakazuje, byśmy oddawali gu cześć najwyższą. Cześć tę możemy składać bądź samą duszą--wewnętrznie (np. akt uwielbienia, uczucie skruc.hy)s jbądź też okazać ją czynem, jakimś znakiem - zewnętrznie T_ (np. klękanie, bicie się w piersij; stąd wynikają dwa rodzaje czci: wewnętrzna i zewnętrzna.
Chociaż przede wszystkim mamy się starać o oddawa-aie Bogu czci wewnętrznej (przez wiarę, nadzieję i miłośćj, jednak należy się Jemu od nas i cześć zewnętrzna, a to dlatego, że:
1-o człowiek składa się z duszy i ciała, więc jednym i drugim czcić Boga winien;
2-o między duszą a ciałem tak ścisły jest związek, że uczucia, które przepełniają duszę, potrzebują objawić się też na zewnątrz;
3-o zewnętrzna cześć ożywia i podtrzymuje w duszy naszej cześć wewnętrzną, a także pobudza święte uczucia w naszych bliźnich, gdy są świadkami czci, przez nas składanej.
Cześć zewnętrzna może być prywatną albo publiczną; prywatną cześć jest wówczas, gdy ją składamy we własnym imieniu, odrębnie od innych ludzi (np. nabożeństwo domowe, publiczną zaś cześć składa ogół wiernych pod przewodnictwem kapłana, albo nawet i sam kapłan lecz w imieniu
