Literaturoznawstwo, językoznawstwo i kulturoznawstwo jako płaszczyzny przekazu we współczesnej glottodydaktyce

O książce

Z perspektywy minionych dekad widać, iż dokonana zmiana orientacji i przeniesienie punktu ciężkości w procesie glottodydaktycznym z nauczyciela na ucznia, a także zwrócenie uwagi na potrzebę kształcenia przyszłych nauczycieli-filologów w zakresie psycholingwistykii socjolingwistyki stały się przysłowiowym krokiem milowym w procesie budowania kompetencji niezbędnej dla nauczania języków obcych. Ale widać też, iż kompetencja czysto lingwistyczna przyszłego użytkownika języka czy nauczyciela nawet poszerzona o wiedzę z zakresu psycholingwistyki i socjolingwistyki może okazać się niewystarczająca, zwłaszcza gdy w grę wchodzi wymiana myśli pomiędzy rozmówcami, potrzeba dokonania tłumaczenia czy zrozumienie utworu literackiego, szczególnie poezji. Ponadto, nie bez znaczenia będzie tu wiedza użytkownika w odniesieniu do wariantów języka i jego rejestrów. Widać zatem, że konieczne jest wieloaspektowekształcenie języka obcego obejmujące przede wszystkim zarówno kompetencję językową, rozumianą sensu largo, jak i wiedzę kulturoznawczą i realioznawczą. Przedstawiona w zarysie myśl stała się impulsem do spotkania szerokiego gremium specjalistów – teoretyków i praktyków, reprezentujących polskie i zagraniczne ośrodki akademickie, które miało na celu wymianę doświadczeń i spostrzeżeń, jakie zrodziły się w działaniach naukowo-dydaktycznych prowadzonych w obszarzejęzy koznawstwa, literaturoznawstwa, kulturoznawstwa i glottodydaktyki [...]. Owocem rozważań i wymiany myśli jest niniejszy tom, który oddajemy do rąk Czytelnika z przekonaniem, że będzie on nie tylko źródłem informacji ale będzie też stymulatorem do podejmowania wyzwań glottodydaktycznych oraz eksperymentów.

fragment Wprowadzenia