Pierwsza część powszechnej historii fotografii, obejmująca okres między rokiem 1839 a 1939. Zawiera historyczny opis ewolucji fotografii jako elementu kultury wizualnej, w tym wzajemne relacje fotografii i sztuk pięknych. Próba rekonstrukcji przemian formy i treści jest tu wzbogacona 
o prezentacje ewolucji refleksji teoretycznych oraz przez odwołania do mało znanych na polskim gruncie tekstów źródłowych. Historyczny opis ukazując na przestrzeni stu lat miejsce i znaczenie fotografii w kulturze artystycznej nie pomija takich zagadnień jak: fotografia jako dokument, 
jako narzędzie nauki czy jako obraz funkcjonujący w obiegu prywatnym. W dużej mierze to także analiza przemian świadomości wizualnej rodzącego się wtedy homo photographicusa. Tekst ilustrowany jest kilkuset reprodukcjami, które pozwalają pełniej przedstawić czytelnikowi ewolucję obrazowania w kontekście rozwoju medium fotografii.