Bułgarska muzyka ludowa należy do wyjątkowo bogatych i żywotnych
na terenie Europy. Stapiają się w niej elementy trackie, iliryjskie, greckie,
bizantyjskie, starotureckie (z okresu przybycia Bułgarów – szczepu
tureckiego – na Bałkany), słowiańskie, turecko-osmańskie i arabskie. Na terenie
Bułgarii, podobnie jak w wielu krajach sąsiadujących, zachowały się
pozostałości dawnej kultury śródziemnomorskiej. Muzyka ta wykazuje
pewne związki z muzyką innych Słowian południowych (Macedończyków,
Serbów), a także Greków; w muzyce miejskiej właściwości stylistyczne
muzyki Bliskiego Wschodu (reprezentowane przez ludność turecką i
cygańską) zaznaczają się w instrumentarium (zurna, bęben
zwany tupan, darabuke).
Współistnienie tak różnorodnych elementów jest przyczyną występowania
obok siebie właściwości związanych z odrębnymi środowiskami: rytmiki
swobodnej i regularnej, pentatoniki (w Rodopach) i skal wąskozakresowych
(dominujących na terenie Bułgarii). Niemniej jednak można mówić o
specyficznie bułgarskim stylu muz. Do charakterystycznych cech muzyki
bułgarskiej należy specyficzna barwa nosowa (nieco zbliżona do muzyki
orientalnej) i bardzo dźwięczna. Ma charakter wokalny, przy czym z
jednej strony instrumenty naśladują głos, z drugiej barwa głosu imituje
efekty instr. (zwłaszcza w przypadku śpiewu z towarzyszeniem
kavalu); brak jest schematów formalnych typowych dla muzyki Europy
Środk. i Zach., formę kształtuje w pewnym stopniu wykonanie.
