Lacrimae rerum. Kieślowski, Hitchcock, Tarkowski, Lynch to filmowe tour de force słoweńskiego psychoanalityka i filozofa Slavoja Žižka. Jego komentarze, brawurowe, erudycyjne, często obrazoburcze, dowodzą, że „praca teorii” może dokonać się w kinie i dochować wierności temu, co w samych filmach nieświadome. Filmografia książki liczy sto pięćdziesiąt tytułów. Oprócz Dekalogu, Niebieskiego, Podwójnego życia Weroniki, Psychozy, Zawrotu głowy, Solaris, Stalkera, Nostalgii, Zagubionej autostrady, Blue Velvet i Dzikości serca, autor obszernie komentuje m.in. Przełamując fale, Piknik pod Wiszącą Skałą, Utalentowanego pana Ripleya, Oczy szeroko zamknięte, Dzień zagłady, Spokojnego Amerykanina i Casablankę.
Fragmenty esejów umieszczonych w Lacrimae rerum złożyły się na scenariusz cyklu The Pervert’s Guide to the Cinema (Zboczona historia kina) w reżyserii Sophie Fiennes (2006).
„Według Žižka „kino to najważniejsza ze sztuk”, najpopularniejsza i najbardziej wpływowa instytucja, która uczy jak i czego pragnąć, proponuje gotowe scenariusze „bycia w świecie”, umacnia (lub podważa) dominującą ideologię, symbolicznie rozwiązuje lub przemieszcza właściwe antagonizmy społeczne. Žižek odrzuca naiwne ujęcie „kinowej iluzji”, zgodnie z którym twórcy chcą tak zmanipulować widza, aby ten zapomniał, że ma do czynienia z fikcją i doświadczał jej jak rzeczywistości. Dla Žižka, kino to nie tyle „imitacja” rzeczywistości, co „symulacja”. A zatem, mistrzostwo kina pozwala nie tyle rozpoznać kinową fikcję jako rzeczywistość, ale dostrzec fikcyjny wymiar samej rzeczywistości, ujawnić jej mechanizmy i sposób, w jaki się stanowi. Innymi słowy, chodzi o „trzecią pigułkę”, o którą Žižek prosi w rozmowie z Morfeuszem. Wybór między fikcją (matrixem) a rzeczywistością (poza matrixem) to wybór fałszywy. Nie chodzi o rzeczywistość POZA fikcją (pozorem, iluzją), ale rzeczywistość w samej fikcji.”
