Czy edukacja może mieć siłę zbliżania, budowania pomostów jednoczą­cych ludzi z różnych stron świata, o odmiennej kulturze, wartościach, religiach czy interesach? Temat taki podjęli uczestnicy konferencji „Fundamenty Edukacyjnej Wspólnoty', zorganizowanej przez Instytut Pedagogiki Uniwersytetu Jagielloń­skiego w 2004 roku. Jednym z omawianych obszarów działań edukacyjnych stała się kultura jako siła nie tylko przesądzająca o naszej tożsamości, lecz także pozwa­lająca człowiekowi na odnalezienie swego miejsca w wielokulturowym tyglu współczesności. Kategorie różnorodności i tożsamości, jednostki i wspólnoty, globalizmu i regionalizmu, tradycji i zmiany, wielowymiarowości, napięć i wspól­notowych wartości stały się przyczynkiem do dyskusji na temat roli kultury w bu­dowaniu edukacyjnej wspólnoty. Tożsamość kulturowa, kształtowana między innymi w wychowaniu przez sztukę, ma szansę nas wyróżnić i uchronić przed niebezpieczeństwami, jakie niosą tendencje globalistyczne. Jednocześnie w kontekście przemian zachodzących w Europie i na świecie niezbędne wydaje się kształtowanie wrażliwości i otwar­tości międzykulturowej. Stąd też ważne zadania stojące przed edukacją: z jednej strony - wprowadzanie młodych w kulturę Europy i świata poprzez poznawanie kultury „małej ojczyzny', z drugiej - promowanie (przy pełnym szacunku dla kulturowej odrębności) działań na rzecz budowania „kultury pokoju' jednoczącej ludzi ponad podziałami, kształtowanie kompetencji do podejmowania dialogu z Innym i czerpania z tego kontaktu wartości dla własnego rozwoju.