"KUKŁY I LUDZIE"

             MICHAŁ SAŁTYKOW-SZCZEDRIN

           251 STRON

               STAN W ŚRODKU BARDZO DOBRY

             REAL FOTO 

Michaił Jewgrafowicz Sałtykow-Szczedrin, właściwie Michaił Sałtykow (ros. Михаил Евграфович Салтыков-Щедрин; ur. 15 stycznia^?/27 stycznia 1826 w Spas-Ugoł, gubernia twerska, zm. 28 kwietnia^?/10 maja 1889 w Petersburgu) – rosyjski pisarz, satyryk i publicysta.

Wywodził się z rodziny arystokratycznej Sałtykowów. Sytuacja rodzinna odzwierciedla się w jego utworach. Otrzymywał domowe wykształcenie, w wieku 10 lat wyjechał do Moskwy do instytutu dla synów szlacheckich; spędził tam dwa lata i został (jako jeden z najzdolniejszych uczniów) przeniesiony do Carskiego Sioła.

W 1844 zakończył tam edukację, w trakcie której próbował swych sił literackich. Zaczynał od wierszy naśladowczych. Po ukończeniu w 1844 roku szkoły nigdy więcej nie tworzył wierszy, a nawet wyśmiewał swoje utwory. Jego debiut literacki przypadł na rok 1847 utworem Sprzeczności. Przez siedem i pół roku służył jako urzędnik we Wiatce, miejscu zsyłek wrogów politycznych.

Po powrocie z Wiatki ożenił się z córką gubernatora. W latach 1856–1857 napisał Szkice gubernialne Przedstawione w nich miasto Krytogorod (tak naprawdę Wiatka) stało się symbolem prowincjonalnej Rosji. Cesarz Aleksander II mianuje go na stanowisko wicegubernatora w guberni wiackiej.

W 1863 roku napisał Niewinne opowieści i Satyry w prozie. Od 1863 roku przez dwa lata zajmował się wraz z Niekrasowem redakcją pisma Sowriemiennik. Wszystko, co pisał w tym czasie, drukował w tym piśmie.