Państwo jest chyba najbogatszym treściowo dialogiem Platońskim. Można tu znaleźć myśli na niemal każdy temat, od modeli państwa i instytucji, po opinie o zdrowiu i gimnastyce, poetach i kobietach. Podobna jest też różnorodność nastrojów, chociaż wydaje się, że pierwotnie to szok i potrzeba buntu po śmierci Sokratesa popchnęły Platona do rozważań o sprawiedliwości i idealnym ustroju. Państwo nie jest dziełem uporządkowanym i systematycznym. Filozof szuka tu prawdy swobodnie, kluczy na oczach czytelnika i wypróbowuje kolejne teoretyczne pomysły. Dzięki temu mamy kontakt z Platonem żywym, jak w rozmowie. Barwne wątki poboczne, figlarne i kpiarskie opowiastki lub żarliwe zwierzenia łagodzą nieco sam surowy obraz państwa idealnego, jaki proponuje Platon. Dialog ten, będący jedną wielką rozmową, toczącą się w ciągu jednej fantastycznie rozciągniętej nocy, jest też poza wszystkim literackim arcydziełem.