Praca - oparta głównie na archiwaliach - przedstawia dyplomację (aktywność międzynarodową) Polski "lubelskiej" - w okresie od początków uruchomienia przez ZSRR tzw. lewicowej alternatywy rozwiązania kwestii polskiej, do wyborów 1947 r. i wyłonienia rządu stałego. Cały ten okres, w którym nowe władze polskie działały bez formalnego mandatu ze strony społeczeństwa w postaci aktu wyborczego, umownie nazwany został "lubelskim" - stąd jej tytuł. Autor opisuje proces organizowania od podstaw dyplomacji "nowej" Polski, zaledwie rozpoczęty w okresie PKWN i Rządu Tymczasowego RP, którego rzeczywiste początki miały miejsce dopiero w okresie Rządu Tymczasowego RP - po przeniesieniu się władz do Warszawy. Wówczas rozpoczęte zostały prace przygotowawcze do włączenia się w proces likwidacji skutków wojny, w pierwszej kolejności konferencji pokojowej z Niemcami, a także ostatecznego ustalenia granicy zachodniej i południowej.
Ośrodek kierowniczy, wyznaczający strategię, cele perspektywiczne a niejednokrotnie i zadania praktyczne dyplomacji Polski "lubelskiej" znajdował się bez wątpienia w Moskwie, choć nie dla wszystkich było to od początku oczywiste. Skupieni w centralnym aparacie PPR i administracyjnym komuniści, jak też skierowani im do pomocy sowieccy "doradcy" skrupulatnie nadzorowali nie tylko sprawy merytoryczne działalności zewnętrznej państwa, ale też formy, środki i metody ich realizacji. W tych warunkach działania urzędników tworzących polską służbę dyplomatyczną trudno nazwać dyplomacją w klasycznym rozumieniu tego słowa. Po latach, z potrzeby elementarnej adekwatności zaczęto ją nazywać "dyplomacją socjalistyczną", co należało rozumieć: działaniami zewnętrznymi państwa nie dysponującego suwerennością w rozumieniu prawa międzynarodowego. W takim sensie określenie "dyplomacja polska" jest używane w niniejszej pracy.