Jedna z najpiękniejszych książek o duchowym uzdrawianiu, wywodząca się z mistycznej tradycji sufizmu. Świat suficki jest jedną z najbardziej tajemniczych i baśniowych kultur Wschodu. Książka uczy, jak oczyścić jaźń i rozwijać życie wewnętrzne, by osiągnąć cel, jakim jest wieczne szczęścia oraz zdrowe życie.

Wstęp

Intencją moją jest przybliżenie Czytelnikowi kilku ogólnych i szczegółowych zasad rządzących ludzkim zdrowiem i pomyślnością, zasad wywodzących się z praktyk mistyków islamu, znanych na Zachodzie jako sufi. Zdając sobie sprawę, że dla wielu niniejsza książka będzie pierwszym kontaktem z częścią tych idei, mam też nadzieję, że nawet osoby zaawansowane i utwierdzone w islamie znajdują tu potwierdzenie swej wiary.
Praca ta ma dwa podstawowe założenia: przybliżenie Czytelnikowi unikalnych praktyk leczniczych sufich oraz kilku podstawowych faktów na temat procesu doskonalenia osobowości związanego z wstępowaniem na ścieżkę sufich.
Problematyka sufich może być podejmowana na wiele sposobów. Należy jednak pamiętać, że sufizm jest jedną z wielu gałęzi wiedzy o islamie, a praktyki lecznicze stanowią problem jeszcze bardziej złożony. Omówienie wszelkich możliwych tematów zajęłoby, rzecz jasna, zbyt wiele tomów.
Próby przybliżenia oryginalnych praktyk sufich napotykają na trudności, ze względu na mylny pogląd w sprawie sufizmu. Mam nadzieję, że ci, którzy rozumieją sufizm jako ogólne pojmowanie „Boga i dobroci", odnajdują tu prawdę o tej ideologii jako o zestawie praktycznych wskazówek prowadzących do osiągnięcia wyższego stopnia rozwoju osobowości. W każdym razie, książkę niniejszą traktować należy jako kroplę zaledwie w ocenie wiedzy.
Spróbujmy uporządkować nieco wielość koncepcji, definicji i odniesień, związanych z pojęciem sufi. Ten, który posiadł prawdziwą wiedzę, opisał ją w następujący sposób: istnieje jeden stan bezpośredniej bliskości duszy, w języku suflch zwany afghan, który jest wszechogarniającą miłością i radością, jaką odczuwa się podczas kontaktu, bądź jedynie otarcie się o obecność i jestestwo Boga Najwyższego. Stan taki bez wątpienia nie jest trwały, istnieją jednak dowody, że wielu bogobojnych obdarzonych zostało taką łaską na wieczność.
Drugie znaczenie słowa afghan odnosi się do stanu rozwoju duszy, w jakim osiągnięta zostaje doskonała czystość. O człowieku, który zaszedł tak daleko powiedzieć można, że ugasił płomień potrzeb swojego ego w sposób tak doskonały, iż niemożnością jest ponowne jego rozniecenie. Każdy, kto osiągnął ten poziom, zasługuje na miano sufiego. Dokładnie rzecz biorąc, osoba taka określana jest jako wali, „ulubiony przyjaciel Boga".
Ludzie, szczególnie na Zachodzie, określający siebie mianem sufich, nie zdają sobie sprawy z wyjątkowej pozycji tych, którzy dzięki łasce i błogosławieństwu Boga Wszechmogącego, dostąpili takiego oczyszczenia. W rzeczywistości nazywanie siebie słowem zarezerwowanym dla kogoś, kto osiągnął szczyt duchowej doskonałości, jest wyrazem nieporównywalnej pychy. Biorąc pod uwagę skromność i pokorę sufich, trudno jest odnaleźć wśród nich takiego, który przypisywałby sobie taki zaszczyt.
Założyciel zakonu sufijskiego Chistiyah w Indiach, Hazrat Khwaja Mu'inuddin Chishti, określił prawdziwego sufiego jako człowieka, którego wzrok, słuch, usta i umysł są wolne od zła.
Pomimo tego, że istnieje ponad 150 zakonów sufijskich, zgadzają się one co do jednego: wszyscy bracia, od nowicjusza do mistrza, zjednoczeni są w głębokiej medytacji oraz szerokim działaniu, opartym na naukach religijnych islamu.
Niektórzy uważają, że sufizm jest odseparowany od islamu, że jest otwarty i szeroki, podczas gdy islam jest ograniczony, statyczny, wsteczny i staroświecki. Koncepcja ta jest nie tylko błędna. Jest również krzywdząca w stosunku do wszystkich szukających właściwej drogi w życiu. O tych, którzy sądzą, że każda droga prowadzi do Boga, powiedział Pan: Jeśli nie wiesz, dokąd zmierzasz, każda ścieżka wyda ci się dobra.
Napisano miliony ksiąg, które ponad wszelką wątpliwość dowodzą, iż sufizm powstał na łonie islamu, przez islam został ukształtowany i w islamie osiągnął swoją dojrzałość. Sufizm, daleki od separacji z islamem, jest w istocie islamu duszą, zamkniętą w określonym systemie pojęć.
Sufich uważać można za wykwalifikowanych nauczycieli, których zadaniem jest przekazywanie i podtrzymywanie wśród wyznawców islamu tajemnej wiedzy zawartej w Koranie. W świętej księdze znajdują się ogólnie znane i zrozumiałe nauki oraz boskie tajemnice, wyjawione przez Świętego Proroka Mahometa. Przetrwała ona do naszych czasów dzięki sieci zakonów sufijskich.
Życie sufiego to życie duchowe, dostosowane i kontrolowane przez wskazania jakie dał ludzkości Bóg w Koranie. W razie powodzenia, sufi wynagradzany jest miejscem u boku Pana, przeistoczeniem się w część wszechogarniającego jestestwa Stwórcy, Władcy, Podtrzymującego wszelki byt Allaha. (...)