|
Witold Zechenter – poeta, prozaik, publicysta, autor kilkudziesięciu książek dla dzieci, tłumacz, twórca radiowych felietonów i słuchowisk – znany był przede wszystkim jako fraszkopisarz i parodysta, chociaż sam uważał się głównie za liryka. Urodził się w Krakowie 29 grudnia 1904 roku, jako syn znanego krakowskiego dziennikarza i nowelisty, współzałożyciela pierwszego na ziemiach polskich Syndykatu Dziennikarzy, jeszcze przed I wojną światową, Edmunda Zechentera i Heleny z Klemensiewiczów. Po śmierci matki wychowywała go jej siostra, Teresa Klemensiewicz, publicystka i autorka opowiadań. Wyrastał więc w atmosferze literackiej, wśród ludzi tworzących kulturę ówczesnego Krakowa, do których należeli: Tadeusz Boy-Żeleński, Witold Noskowski, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Stanisław Mróz i wielu innych. Studiował w Uniwersytecie Jagiellońskim na wydziale filozofii. W połowie 1927 roku wyjechał na dalsze studia do Paryża. Po powrocie do Krakowa w 1932 roku pracował aż do wybuchu wojny w IKC. Podczas okupacji był dwukrotnie aresztowany. Prowadził księgarnię ''Czytelnik'' przy ulicy Łobzowskiej 6. Po wojnie był w grupie założycieli pierwszego krakowskiego pisma, wychodzącego zresztą do dziś:''Dziennika Polskiego''. Był też pomysłodawcą i redaktorem pierwszej popołudniówki, ukazującej się przez lata: ''Echa Krakowa''. Po wojennej przerwie brał udział w uruchomieniu rozgłośni polskiego radia w Krakowie. Pełnił też obowiązki naczelnika Wydziału Kultury Urzędu Wojewódzkiego w Krakowie. Wydawał swoje wiersze liryczne, satyry, fraszki i parodie literackie. Był też autorem wielu książek dla dzieci (kilkadziesiąt tytułów) i młodzieży. Jego książka wspomnieniowa, zatytułowana ''Upływa szybko życie'' (I wyd. 1971, II wyd. 1975) jest żywą kroniką czasów sprzed pierwszej wojny, okresu dwudziestolecia międzywojennego, okupacyjnych pięciu lat i odradzania się Krakowa po wojnie. Zmarł 28 kwietnia 1978 r. w rodzinnym mieście.
|
