PRZEDMOWA
Chemia krzemianów rozwija się szczególnie bujnie w ostatnim ćwierćwieczu, niemniej podstawy jej stworzone zostały już znacznie wcześniej, głównie dzięki badaniom mineralogów, petrografów, krystalografów i technologów z różnych dziedzin wytwórczości ceramicznej.
Jakkolwiek dorobek polski w tej dziedzinie wiedzy nie może się. równać z osiągnięciami na przykład Związku Radzieckiego lub wielkich krajów Zachodu, jak Niemcy, Anglia i Stany Zjednoczone A. P., to jednak stanowi on poważny wkład do nauki kwiatowej.
W okresie do ostatniej wojny badania nad krzemianami prowadzili liczni mineralogowie i petrografowie polscy, spośród których prace J. Morozewicza i St. J. Thugutta w dziedzinie syntez minerałów krzemianowych oraz budowy zeolitów zapewniły im czołową pozycję w nauce światowej.
Spośród polskich prac w dziedzinie technologii krzemianów należy z tego okresu wymienić przede wszystkim badania J. Zawadzkiego i J. Konarzewskiego. Na tle intensywnego rozwoju przemysłu wzrosło w Polsce Ludowej ogromnie zainteresowanie chemią krzemianów. Obecnie w miejsce odosobnionych wysiłków twórczych powstały duże ośrodki badań naukowych krzemianów. Badania te prowadzone są przez katedry wyższych uczelni, jak na przykład Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie, która ma osobny wydział ceramiczny, Politechnika Warszawska i Politechnika Wrocławska, oraz przez liczne instytuty naukowo-badawcze, jak przede wszystkim Instytut Przemysłu Budowlanych Materiałów Wiążących, Instytut Materiałów Ogniotrwałych, Instytut Przemysłu Szkła i Ceramiki a także w takich instytutach, jak Instytut Odlewnictwa, Instytut Naftowy, Główny Instytut Węglowy, Instytut Metalurgii i inne. Prace nad mineralogią, petrografią i geochemią krzemianów prowadzone są w katedrach odpowiednich dziedzin na wyższych uczelniach.
Niniejszy podręcznik chemii krzemianów powstał w związku z wykładami prowadzonymi przez autora od roku 1951 na Wydziałach Ceramicznym oraz Geologiczno-Poszukiwawczym AGH w Krakowie
