(Po)nowoczesne losy obrazów... to pomysł na zebranie w jednej publikacji dwóch obszernych esejów, których przedmiotem są dwie zupełnie odmienne osobowości artystyczne: niemiecki fotograf Thomas Struth, zaliczany do najwybitniejszych przedstawicieli tzw. „szkoły düsseldorfskiej”, która dla fotografii odkryła format i sposób prezentacji malarstwa sztalugowego, oraz Amerykanin Allan Sekula, znany z krytycznego stanowiska wobec obecności fotografii wśród sztuk pięknych, a w swojej praktyce artystycznej czerpiący z jednej strony z tradycji konceptualizmu i krytyki instytucji, z drugiej zaś, z osiągnięć (i klęsk) awangardy klasycznej. Obaj należą do czołówki współczesnych artystów posługujących się medium fotografii. Celem takiego zestawienia jest spojrzenie na skutki przełomu lat 70. i 80., w sztuce, silnie związanego z pojawieniem się postmodernizmu, z dwóch różnych, nawet więcej, z przeciwstawnych perspektyw. Nie chodzi tu jednak o porównanie tego, co nieporównywalne, lecz o odtworzenie swoistego pola sił, w którym toczyła się debata o kształcie sztuki w późnej nowoczesności. Fotografia odegrała w tej debacie kluczową rolę, co więcej - dostarczyła mocnych argumentów obu stronom.